Fransa öncülüğündeki koalisyonun Libya’da ocak ayının ikinci yarısından bu yana Kaddafi’ye karşı başlattığı ayaklanma hâlâ amacına ulaşamadı. Libya lideri, isyanı bastırmak amacı ile her yöntemi kullanarak direnmeyi sürdürüyor. Ülkedeki 25 bini bulan Türk vatandaşlarının önemli bir bölümünü başarılı bir operasyonla anayurtlarına getiren “Ankara”, onların işvereni durumunda olan 200 dolayındaki müteahhit firmanın sorunlarına sırtını döndüğü için, sadece bu firmaların değil; onlara lojistik destek sağlayan işadamlarının da sıkıntıları büyüyerek devam ediyor.

Oysa Devlet Bakanı Zafer Çağlayan, o sıkıntıları olabildiğince azaltabilmek için bu firmaların Türkiye’deki vergi borçlarının ertelenmesini Bakanlar Kurulu’na getirmiş ve görünüşte sonuç da almıştı. Ancak Dış Ticaretten Sorumlu Devlet Bakanı’nın bu çabası, Maliye Bakanı Mehmet Şimşek’in ve onun bürokratlarının kapısından bile içeri giremedi. Önceki Türk Müteahhitler Birliği Önceki Başkanı Erdal Eren’in çabaları ile başkaldırıdan işleri aksayan, hatta duran 200 firmanın anavatandaki vergi borçlarının “mücbir sebep” gösterilerek ertelenmesini sağlamak amacı ile yayımlanan 45 sayılı sirküler, Maliye bürokratları tarafından sumen altı edildi.

Kendisinin de Libya’da taahhüt işleri olan Çağlayan’ın bile 4 milyon dolar dolayında bir kayba uğradığını söyleyen işadamları, özellikle yabancı bankalardan aldıkları krediler için Birleşmiş Milletler’den bir “mücbir sebep” kararı çıkartılabilmesi için AKP hükümetinin harekete geçmemesinden şikâyetçiler.

NATO adına Fransa hava güçlerinin bombardımanı altındaki bu Kuzey Afrika ülkesinde, demokrasiyi gerçekleştirmekten daha çok; Libya’nın yeraltı kaynaklarına sahip olmayı amaçlayanların kendi müttefikleri olan Türkiye’nin ekonomik kayıpları umurlarında bile değil.

Zira onlar, bir zamanlar Vietnam’da yaptıkları gibi ucu açık bir savaşa girmiş olduklarını bile göremeyecek kadar, o kaynakların getireceği servetlerin hayali ile meşgul. Ankara’daki hükümetin başlıca sorunu ise hepimizin bildiği gibi 12 Haziran.

İyi de Libya’dan işlerini yitirerek dönen o 25 bin Türk işçisinin her birisinin birer aile babası olduğunu unutmuş olmanın, 12 Haziran akşamı sandıklardan nasıl bir bedel ile çıkaracağını düşünen yok mu?