Bugün bir dizi siyasi öneriden bahsedeceğim. Daha fazla demokrasi için getirilen önerilerden bazıları şöyle:
“Terörle Mücadele Kanunu ve Türk Ceza Kanunu’ndaki ifade özgürlüğünü engelleyen hükümler kanun metinlerinden çıkarılsın.
Tutuklamaların cezaya dönüşmemesi için uzun tutukluluk süreleri kısaltılsın.
Polisin biber gazı kullanması ve orantısız şiddet uygulamasının önüne geçilsin.
İşkence ve benzeri gayri insani suçlar nedeniyle Anayasa Mahkemesi’nce veya Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi’nce verilen tazminat kararları, gerekirse Başbakan’a varıncaya kadar tüm sorumlulara rücu edilsin.
Faili meçhul cinayetlerde zamanaşımı kaldırılsın.
21 Mart günü Nevroz Bayramı olarak tatil ilan edilsin.
Eski Diyarbakır Cezaevi ‘İnsan Hakları ve Demokrasi Müzesi’ne dönüştürülsün.
Siyasi partilere devlet yardımı tüm siyasi partileri kapsayacak şekilde adil bir hale getirilsin.
Koruculara kamuda başka alanlarda istihdam olanağı getirilerek koruculuk sistemi kaldırılsın.
Dersim olaylarının tüm boyutlarıyla araştırılması için Dersim arşivleri, devletin ilgili tüm kurumlarından alınıp TBMM’de toplanarak halka ve araştırmacılara açılsın.
Demokratik temsilin sağlanabilmesi için milletvekili genel seçimlerinde baraj yüzde 3’e indirilsin.
Mayınlı araziler temizlenip yoksul köylüye tarımsal faaliyetler için tahsis edilsin.
Hrant Dink’in adı İstanbul Şişli’de bir caddeye verilsin.”
Hepsine katıldığım memleketin acilen ihtiyacı olan öneriler bunlar. Patinaj yapan rejimin rahatlayıp debelendiği basiretsiz otoriterlik batağından kurtulmasında payı olabilecek ciddiyetteler.
Zannederim çok az kişi bunların kaynağının farkında. Bunlar CHP’nin, genel başkan yardımcısı Sezgin Tanrıkulu eliyle Meclis Başkanlığı’na sunduğu 21 farklı kanunda değişiklik teklif eden bir kanun teklifinden bölümler.
Bu somut teklifle siyasi tartışmayı belirlemesi gereken CHP ise gündeme bunlarla değil Şişli Belediyesi’ndeki tuhaf kargaşayla geliyor.
Mustafa Sarıgül ve Hayri İnönü arasındaki gerginlik şahsi bir husumetin boyutunu aşalı çok oldu. İddialar çok vahim. Ortaya çıkan manzara her siyasi partinin tercihlerini sorgulamasını gerektirecek nitelikte.
Olan siyasi projelerini kamuoyuna sunamayıp garip bir belediye bilek güreşini milli bir mesele haline getirmek her yiğidin başarabileceği bir iş değil.
Bir yanda yolsuzluk iddialarını bile bir mağduriyet silahına çevirip en ufak siyasi projesini bile cilalarla parlatan bir iktidar.
Diğer tarafta ise somut ve önemli siyasi önerileriyle değil, İstanbul’un bir belediyesinde kavga eden iki adamla manşet olan bir muhalefet.
Kısır kavgalara harcanan enerjinin yarısı toplumun ihtiyacı olan siyasetlere harcansa yıkılması bir nefese bakan kartondan sarayına sığınmış bu iktidarın devrilmesi güç iş değil.
CHP gerekirse kendisine pranga olan bu kavgacı belediye kodamanlarından bir an evvel kurtulup hakiki siyasete odaklanmalı.
Yoksa kimsenin ve siyasi partilerin talihi oturdukları yerden kendiliğinden değişmez.