Türkiye’yi uydulaştırmak değil, odaklaştırma amaçlanmalı, bu amaca yönelik politikalar izlenmelidir. Ülkede farklı eğilimler bulunmaktadır.

Siyasal İslam’ın, kökeni Milli Mücadele ve Türkiye Cumhuriyeti karşıtlığına dayanmaktadır. Mustafa Kemal Paşa’nın “Vatanın tamamiyeti, milletin bağımsızlığı yine milletin azim ve kararı ile kurtulacaktır” temalı Amasya Tamimi, 4-11 Eylül 1919 Sivas Kongresi ardından, Milli Mücadele’ye, bağımsızlığa karşı iç ayaklanmalar 27 Eylül Bozkır Ayaklanması’yla başlamış, bağımsızlık savaşı süresince sürmüş; Cumhuriyetin ilanından sonra da Cumhuriyet karşıtlığına dönüşmüştür. Ulusal değil, İslami esaslara dayalı devlet; seküler yaşama karşı oluş, dini kuruluşların siyasal ve toplumsal yaşam üzerindeki etkisini artırma, Arap tarzı İslami anlayış ve yaşamı benimseme, emperyal güçlerin etkisi ile yalpalama, teokrasi, otokrasi karışımı bir düzen siyasal İslamın ayırtkanlığı olmaktadır.

Batılılaşma, Batı ülkeleriyle ittifaklar kurmak, Batılı yaşama öykünme, genelde Batı ülkeleriyle birlikte hareket etmek olarak algılanmaktadır. Batı’nın bazı kurumlarını, uygulamalarını dikkate almak ile Batı’ya öykünme farklıdır. Türkiye ABD, NATO Avrupa Topluluğu ilişkileri bu bağlamda irdelenmelidir.

ABD’nin, Lozan Konferansı’na gözlemci göndermesiyle beraber Lozan Antlaşması’nı onaylamadığı, Sevr Antlaşması’nda dönemin ABD Başkanı W. Wilson’a “Büyük Ermenistan, Büyük Kürdistan” sınırlarını çizme konusunda geniş yetkiler tanındığı anımsanmalıdır. ABD-Türkiye ilişkileri, II. Cihan Savaşı sonrası Sovyet yayılmacılığını sınırlama çerçevesinde başlamıştır. Savaş sonrası Başkan Truman, Sovyetleri kuşatma amaçlı “containment” politikasını başlatmış, bu politika çervevesinde 1949 yılında Türkiye ve Yunanistan’a askeri ve ekonomik yardım programı başlatılmış; 1949 yılında ABD önderliğinde 12 ülke tarafından Kuzey Atlantik Antlaşma Örgütü (NATO) kurulmuş, 1952 yılında Türkiye Yunanistan’la birlikte örgüte üye olmuştur. DP iktidarı sayısını, içeriğini bilmediğimiz ikili antlaşmalar yapılınca, ülkede ABD üsleri veya tesisleri kurulmuştur. ABD, Türkiye kendi güdümünde, çıkarları doğrultusunda hareket etmediğinde yaptırımlar, ambargolar uygulamakta, ayrılıkçı terör örgütleriyle de tehdit etmektedir.

Avrupa Birliği, AET olarak 1958 Roma Antlaşması’yla kurulduktan sonra Türkiye birlikle ilgilenmiş, 1963 Ankara Antlaşması’yla da müşarik, ortak üye statüsü almıştır. Altı ülke olarak kurulmuş günümüzde üye sayısı 27’ye yükselmiş, AB Türkiye’ye hâlâ aday olarak bakmamakta, istiskal etmekte, küçümsemektedir.

Çin’in güçlenmesiyle ekonomik ve siyasal gücün Avrasya’ya kaydığı görüşü, Şanghay İşbirliği Örgütü’ne üyelik gündeme getirmiştir. 1996 yılında Çin, Rusya, Kırgızistan, Tacikistan ve Kazakistan’ın katılımıyla kurulan örgüt 2001 yılında Özbekistan’ın katılımıyla ŞİO olarak adlandırılmıştır. Örgüte 2017 yılında Hindistan ve Pakistan da katılmış, İran’ın da üyeliğe başvurusu ile üye sayısı dokuza yükselmiştir. Örgüt ABD’nin bölgedeki askeri varlığına, tek kutuplu dünya düzenine karşı kurulmuştur.

İttifaka girmek bağımsızlıktan bir ölçüde vazgeçmeyi, lider ülkeye uydulaşmayı, etkinliğin azaltılmasını, karşı taraf olmayı gerektirir. İttifaklar yerine Türkiye’nin Türki cumhuriyetleri, bazı Kafkas ve Balkan ülkeleri için odak kalması, Türk varlığını destekleyecek güce erişmesi bir ütopya olarak görülmesi amaçlanmalıdır.