Veyl ona barış bozucusu diyenlere!

Bizlere armağan ettiği dünyanın en güzel sesleri mi toplumsal barışı bozmuş?
Din örtüsü altında kötülük yapanları eleştirisi mi barışı yok etmiş?
Evet, insanları harekete geçiriyor, ama sokağa dökmüyor, gökyüzünde uçuruyor, okyanuslarda gezdiriyor. Onun konserlerinde herkes huzur buluyor, yaşadıkları güzelliklerden gönül telleri titremiş, gözleri kamaşmış halde tüm evreni kucaklayan bir sevgiyle doluyor. Veyl onun seslerini duymayan, ondan feyz almayan nasipsizlerin TCK 126/3 yorumlarına!
Yaşadığı çağa sözü, kaygısı var. Ve onu sıradan fanilerin üzerine çıkaran haslet: Zamanın ruhu değil, evrenin ritmi onun davası. İşte bunun için zamanenin fevkinde. Değil anlaşılması, “meşgul olunması” bile kapasite gerektirir. Onun insana ve evrene ait ne varsa kutsayan, varoluşumuzu anlaşılır ve hoş görülür kılan barış dilinden nasibini almamış sığlara veyl!
Veysel’in bize tanıttığı toprağı o dost çevremize soktu, ölüm kusan Mezopotamya’yı onun sayesinde bağışladık, Hezarfen’in hızlanan kalp seslerini onunla duyduk, 33 aydının meramını onunla kavradık, Yo-Yo Ma’nın gezdirdiği ipek yolunu onunla daha bir sevdik. Barışı, sevgiyi çığıran, insanlığı yücelten mucize tınıları sadece Kürt’ü, Türk’ü, Ermeni’yi, Rum’u değil, 41 milleti aynı duyguda birleştirdi. Sevgi ve barış tohumları ekti dünyanın gittiği her köşesine. Bir Hulusi Pur, bir Emre Bukağılı, bir Orkun Şimşek toz olup gittiklerinde, onun yaydığı tınılar ve güzellikler, hayranlıkla izlediği evrenin bilinmeyen uzaklıklarında ilerlemeye devam ediyor olacaklar.
İnsanlığımızı ve insanımızı sevme ve umut etme çabamızda desteğini hep hissettik, teşekkürler sana. Barışçıl gözlerimize katkın için teşekkürler. Barışın sebatkâr ustası, güzelliğin kararlı yaratıcısı, TCK 126/3 minnettardır sana.