Örneğin CHP Milletvekili İlhan Cihaner makamından gözaltına alınır… ve bu örneklerin ardı arkası kesilmez. Burası en sıra dışı olayların bir gün değil her gün yaşanabildiği bir ülke.
Eğer bütün bu yaşananlar “akılla izah edilebiliyorsa” MİT Müsteşarı’nın KCK soruşturması kapsamında ifadeye çağrılması ve 4 MİT mensubu hakkında yakalanma kararının çıkması da edilebilir.

Namlunun ucunun bu kez ilk defa aksi bir yöne çevrilmesi, benzer her olayda soğukkanlılıklarını koruyan, sözde hukukun adaletine inanan kişi ve gruplar arasında neden böylesine bir panik havası yarattı? Yoksa her zaman silahı tutan el bu kez ters mi döndü?  Yaratılan canavar pençelerini kendi yaratıcılarına mı çevirdi? Namlunun ucu kimi gösteriyor?

Dindar nesil

Dindar nesil mi, tinerci nesil mi? Dindar olmazsa tinerci olur… Müslüman olursa laik olamaz gibi… Farklı görüşlere mensup gruplar birbirinden iyice koptu, öteki’ne tahammülsüzlük had safhada, kutuplar arası ısı farkı hiç olmadığı kadar yüksek ve biz hala ısrarla “ya biri ya öteki” zihniyetinin elinde oyuncak oluyoruz.

Dini eğitim almayan çocukların tinerci olacakları gibi karanlık bir önyargı, gerçek demokrasi ve özgürlüklerin topluma ve bireylere ulaşmasının önünü açıkça kesmektedir.
İlla ki ve kati surette dindar nesil yetiştirme çabası ve dayatması ile isteyenin dindar olarak yetişmesinin, dini eğitim alabilmesinin önündeki engellerin kaldırılması, birbiriyle karıştırılmaması gereken iki apayrı yoldur. Biri sizi baskıcı bir rejime, diğeri ise demokrasiye doğru taşır.

Dini eğitim almayan çocukların “büyüklerine karşı saygısız, milli, manevi değerlerinden kopuk ve nihayet tinerci” olacağı inancı, en az “dinle çağdaşlığın, dinle bilimin bir arada olamayacağı”, ya da tamamen din karşıtı eğitimin savunulduğu düşünceler kadar hastalıklıdır. Ne kimseye inancından dolayı önyargıyla yaklaşılabilir, ya da inancına göre eğitim alma hakkı elinden alınabilir; ne de tüm bir nesil tek bir düşünce, tek bir inanç dayatılarak, tornadan çıkmış kalıplar halinde yetiştirilebilir. Ne bu sebeplerle insanlar yargılanabilirler ne de haklarında herhangi bir hüküm verilebilir. Demokrasi bu ikisine de hayır demeyi gerektirir.

Aşılan hızlı tren faciası

2004 yılında Pamukova’da gerçekleşen ve 41 kişinin hayatını kaybettiği Hızlı Tren kazası, hızlandırılmış trenin hızına yetişemeyen yavaşlatılmış adalet aracılığıyla zamanın aşımına uğratıldı.

Dava iki kez Yargıtay’dan dönüyor. Avukatların, sanıkların isimleri unutuluyor, ifadesi alınması gereken isimlerin ifadeleri alınmıyor… 8 yıl boyunca hızlı tren projesinin kim tarafından hazırlandığı, projeye kimin onay verdiği, kimin uygulamaya koyduğu ne hikmetse bulunamıyor… Ve 8 yıl sonra 41 insanımızı kaybettiğimiz kazayla ilgili dava birkaç makinistin aldıkları 2 yıl 6 ay ve 1 yıl 3 aylık ağır! hapis cezaları dışında kimsenin kılına dokunulmadan zaman aşımına uğruyor.

Olayla ilgili şu ayrıntıyı da hatırlamadan geçmeyelim. Tren kazası olduğunda TCDD Genel Müdürlüğünde Süleyman Karaman bulunuyordu. Süleyman Karaman dönemin Ulaştırma Bakanı Binali Yıldırım’ın dayısının oğludur. Binali Yıldırım Ulaştırma Bakanı olunca, 7 Ocak 2003 tarihinde dayısının oğlu Süleyman Karaman’ı, TCDD Genel Müdürü ve Yönetim Kurulu Başkanı yapar… 41 insanımızın hayatını kaybettiği, 100’e yakın kişinin yaralandığı kaza meydana geldikten sonra baskılara dayanamamış olacak ki Karaman’ı görevden alır. Ve Karaman 2005’te yargı kararıyla tekrar görevine döner… Kendisi o tarihten bu yana TCDD Genel Müdürlüğü ve Yönetim Kurulu Başkanlığı görevine devam ediyor. Böylece adalet, ülkemizdeki iyiden iyiye benimsediği yeri olan adaletsizliği ne yapıp edip yine buluyor.

sadik.celik.gorus@gmail.com