Soru basittir.

Basının sesi hangi düzenlerde kısılır, basın özgürlüğünden kim korkar?

Yanıtını tarih baba vermiştir.

Faşist, baskıcı, tek adamcı, diktatör düzenleri özgür basın istemez.

Halkın doğru bilgi alması, tartışması, farklı yorumlar, değerlendirmeler tehlikedir çünkü.

Kitleler yönlendirilmeli, kolay yönetilmeli, itaat etmelidir.

Onun için AKP iktidarı ve onu destekleyen koalisyon güçleri, ilk olarak basını hedef aldı.

İliştirilmiş gazete ve gazetecilerle, yandaş kalemlerle kitleler yönetilecek, propaganda temelli toplum mühendisliği gerçekleştirilecekti.

Gerçekleştirdiler de...

Her türlü yöntemi kullanarak, nemalandırarak, olmazsa korkutarak, yıldırarak, yeryüzünde görülmedik para cezalarıyla, yetmezse hapislerle düzen kuruldu.

***

Ülkemizin yakın tarihinde iktidar yanlısı gazeteler, gazeteciler, televizyoncular hep oldu.

Ama bu denli yoğun, bu denli azgın bir yandaşlık, tetikçilik, yalakalık hiçbir zaman görülmedi.

Medya patronları böylesine teslim olmadı.

Hiçbir zaman bu denli polis, savcı ve yandaş gazeteci işbirliği yaşanmadı.

Meslektaşlarını gammazlayan, tutuklansınlar diye yazı yazan, bavul taşıyan, polisliğe ve savcılığa soyunan gazeteciler görülmedi.

Hiçbir zaman bu sayıda muhalif gazeteci “terörist” diye yaftalanıp cezaevine atılmadı.

Mesleğin onuru, bu denli ayaklar altına alınmadı, gazetecilik ayağa düşmedi...

***

Geçen hafta vurgulamıştım, 28 Şubat düzeninde andıçlanıp işsiz bırakılan gazetecilerin sayısına bak, bir de bu iktidar dönemine!

Vah ki vah...

Üstelik düzen, AKP’nin “ileri demokrasisi”...

***

Şimdi de “medya mahallesinin” yüzakı Ayşenur Arslan’ın, CNN’deki yayını “erken tatile” girdi.

Sahte deliller, virüslü belgelerle, cezaevlerinde yatan, parasız eğitim isteyen gençlerin, tutuklu gazetecilerin, yazarların, bilim insanlarının, askerlerin, aydınların sesine, soluğuna dayanamadılar.

Her gün onur duyarak izlediğim Ayşenur Abla’yla ilk kez geçen ay İzmir Gazeteciler Cemiyeti’nin Hasan Tahsin Yarışması ödül töreninde tanıştım.

İnsanlığı, hassasiyeti, özeni ve meslek etiği her sözüne yansıyordu.

Tümüyle hak ettiği Hasan Tahsin Onur Ödülü için, “Ben sadece gazetecilik yapıyorum” inceliğini sergilemişti.

Peki niye ona “Korkusuz... Yürekli... Kahraman...” sıfatlarını takıyorlar?

Neyin bedelini ödetiyorlar Ayşenur Abla’ya?

Hakkı, hukuku gözeterek, adaletsizlikleri sergileyerek, tehditlere, baskılara boyun eğmeden, suskunların, sessizlerin, halkın sesi olmanın, gerçek gazeteciliğin bedelini mi?

Türkiye’deki medya düzeninin uluslararası karnesi, yerlerde sürünüyor.

Manzara utanç verici...

Basın özgürlüğünün olmadığı ülkede hiçbir özgürlükten söz edilemez...

Ekranlardaki boyalı kuşlar, ne dersiniz?