Seçime yalnızca üç gün kaldı...

Ve canım hiç yazı yazmak istemiyor!.. Söylenecek her şeyi binlerce kez söyledik... Yazılacak ne varsa tükettik... Gelin, bugün bir resim yapalım, kocaman bir resim olsun... Bizi anlatsın, bize yapılanları...

- Acıyı, azabı, çaresizliği bir de öfkeyi anlatsın...

Tırnaklarını avucuna adeta bir çivi gibi çakan, haykırmamak için dudaklarını ısıran anneyi anlatsın örneğin... Tutuklu babasını gördüğü televizyonu kucaklamaya çalışan minnacık kız çocuğunu da... Pazarın sonunu bekleyip kimseye görünmemeye çalışarak kenara atılmış çürükleri toplayan işsiz babayı da anlatsın, biber gazının akıl almaz acısını dindirmek için bol asitli limonu gözüne sıkmaya çalışan gencecik üniversiteliyi de...

- Ama nefreti de anlatsın..

Zorbalığı, baskıyı, alçaklığı, ahlaksızlığı bir de ruhların nasıl kiralandığını, nasıl satın alındığını anlatsın... Acının, ölümün karşısında kararmış benliklerin nasıl tatmin olduğunu, nasıl çirkinleştiğini, nasıl küçüldüğünü de...

- Bir de direnenleri, boyun eğmeyenleri anlatsın bu resim...

“Çıkarın cüppelerinizi, bu büyük suça ortak olmayın” diye haykıran önderi anlatsın mesela... Kurşun kalemle zulmün güncesini tutan gazeteciyi de anlatsın, polis copunun, polis gazının önüne dikilip “Hakkımı alana dek buradayım” çığlığını yükselten işçiyi de...

- Öyle bir resim olsun ki, bir aynaya benzesin mesela...

***

Bizi anlatsın yani, hepimizi...

Sol üst kısmında Türkiye Cumhuriyeti Başbakanı’nın adını dahi anmak istemediği emekli öğretmen Metin Lokumcu olsun, hani ölümüne saniyeler kala, Robocop’la karşı karşıya geldiği andaki haliyle... Hemen arkasında dövülen, sürüklenen, işkencelerden geçen Hopalı gençler olsun... Bir adım ötede de aynı zatın “Kız mı, kadın mı belli değil” dediği, Dilşad Akşat olsun... Hani elinde bayrakla polis panzerinin üstüne çıkan, ardından özel takip sonrası bir ara sokakta kıstırılıp kalça kemiği un ufak edilen genç kız...

Hemen altında, hapishanede kafası duvarlara vurularak öldürülen Engin Çeber ile “Ergenekon’un kasası” suçlamasıyla hapishanede kanser edilen, son günlerine dek salıverilmeyen, cenazesi parası olmadığı için belediye tarafından kaldırılan Kuddusi Okkır olsun mesela..

Sonra, “Parasız eğitim istiyoruz” pankartı açtıkları için 16 aydır hapiste olan çocuklar, haklarını istedikleri için analarından emdikleri süt burunlarından getirilen TEKEL işçileri, Cumhuriyet Mitinglerine katıldıkları için “terörist” ilan edilen milyonlar da olsun bu resimde..

Bir de kahramanlar olsun... Zindanlara doldurulan, başı dik, tek kişilik hücrelerde bile bir milim geri adım atmayan o yiğit insanlar aydınlık, pırıl pırıl yüzleriyle resmin tam merkezinde yer alsın...

***

Resmin sağ tarafında ise onlar olsun...

12 Eylül’ü 12 soruda çözen becerikli savcıyla, “Sayın Cumhurbaşkanım” diye sorguladığı Kenan Evren olsun öncelikle... Bir de onunla birlikte nikâh şahitliği yapan, önünde saygıyla eğilen Başbakan... Evren’i Cumhurbaşkanlığı Köşkü’nde ağırlayan kişi de olsun tabii... Eski adalet bakanları, onların “özel yetkili” bürokratları, devletin 710 kurumunu “babalar gibi satan”, maliye bakanları, Deniz Feneri’nin mümtaz şahsiyetleri, hükümetin valileri, muktedire alkış tutan yanaşmalar, hepsi ama hepsi mutlaka olsun...

- Ve resimdeki herkes göz göze baksın...

Resim eksik olabilir, ama mutlaka tamamlanacaktır... Sandığa bu resimle gidin... Oyunuzu atmadan önce son bir kez bakın...

- Sonra vicdanınız ne diyorsa onu yapın...

Bir Yurtsevere Mektup (111)

Sevgili kardeşim Balbay, bir dönemin sonuna geldik, eşikteyiz... Yukarıda anlattığım büyük resmi tamamlayacak olan sizlersiniz, bizleriz... Göreviniz, gö-revimiz, bu büyük resmin karanlık yüzüne aydınlığın hâkim olmasını sağlamaktır. Ve bunu yapacak birikime de, güce de, özveriye de sahipsiniz, sahibiz... Tüm yurtseverler görev başına dönüp güneşli günlere doğru yürümedikçe bir tarafımızı eksik hissedeceğiz, ama sonunda onu da başaracağız...

Seni ve tüm kahramanları sevgi ve özlemle kucaklıyorum, kardeşim...