Padişahımız, efendimiz buyurdu:

- Sabrımızın sonuna geldik!..

Hangi konuda? Suriye tabii!.. Hangi Suriye mi? Daha üç ay öncesine dek ortak Bakanlar Kurulu toplantıları yaptığımız, karşılıklı eşli ziyaretlerde “first lady”lerin nal gibi fotoğraflarını basıp, “hangisi daha şık” diye papatya falları açtığımız, vizeleri kaldırdığımız, “kardeşimmm” naraları atıp, kardeş şehirler ilan ettiğimiz, pek sevgili dostumuz Suriye canım!..

İşte bu “sevgili dostumuz”la ilgili artık “sabrının tükendiğini” söyleyen Türkiye Cumhuriyeti’nin başbakanı, sert tepkiler üzerine gerekçesini de şöyle açıkladı:

- Suriye’de, akrabalık ilişkilerimizin de olduğu birçok kardeşimiz var. Orası aynı zamanda bizim eski bakiyemiz olan bir toprak. Onun için orayı içişlerimiz olarak görebiliriz. Bu kardeşlerimizin hak ve hukukunu korumak için ne gerekiyorsa yapacağız...

Şimdiii, bu söyleme verilecek çok yanıt olduğu, “özrü kabahatinden büyük” özdeyişine “cuk” oturduğu gerçeğini bi tarafa bırakıp, şu “eski bakiye” meselesine bakalım:

- Madem, “Osmanlı” rüyalarımız depreşti, madem Suriye eski bakiyemiz bir toprak, madem orayı “iç işlerimiz” olarak görebiliriz; Irak “eski bakiyemiz” değil miydi? Orada akrabalık ilişkilerimiz olan kardeşlerimiz yok muydu? İki milyona yakın Müslüman kardeşimiz çatır çatır katledilirken, tecavüze uğrarken, yerinden, yurdundan zorla koparılırken, bırakın bakiyeyi filan, yalnızca “günahtır, yazıktır” şeklinde olsun, son Osmanlı padişahının niçin çıtı bile çıkmadı?!.. Suriyeliler “öz” kardeş de, Iraklılar “üvey” kardeş mi?!..

Geçiniz!..

***

Geçiniz, çünkü işin aslı bu martavallar değil!..

- İşin aslı “taşeron” olmak!..

Oynanan oyun o kadar açık ki; İngiltere Dışişleri Bakanı Hague’in, “Suriye’ye bir askeri müdahalenin hiç de uzak bir ihtimal olmadığını” söylemesinin hemen ardından, ülkenin “ağır sağcı” gazetelerinden The Daily Telegraph çenesini tutamadı ve aynen şöyle yazdı:

- Türkiye, askeri yeteneği, ulusal güvenlik çıkarları ve elverişli coğrafi konumu ile Suriye’ye müdahale edebilecek tek ülkedir!..

Cingöz gazetenin buram buram “yağcılık” kokan cafcaflı sözlerini bi tarafa bırakın, geriye ne kalıyor? Taşeronluk tabii!.. İçeriye dönelim: Dincisi, liberali, eski solcu döneği, ruhunu kiraya vermiş tetikçisi, önlerine konulmuş “senaryo” çerçevesinde, yüzde 70’i gayet mutlu halkımızı, sayılı günler kalmış “savaşa” motive etmek için cansiperane çalışıyor!.. Beşşar Esad’ın canavarlığı, kendi halkını nasıl da katlettiği haberleri yemeyince, Suriye’nin Ortadoğu’da ne biçim yalnız kaldığı haberleri pompalanmaya başladı.. Ürdün ve Lübnan’da halk sokaklardaymış, Suudi Arabistan, Katar ve Bahreyn büyükelçilerini geri çekmiş!.. Saydıkları ülkelere bakın; ABD’nin yeminli taşeronları!..

Geçen hafta, Galiçya’dan başlayıp, Kore’den bugüne uzanarak anlattığım “Türk askerinin piyon olarak kullanılması” meselesi bizzat Türkiye Cumhuriyeti’ni yöneten zevat tarafından itiraf edilmiştir ne yazık ki.. Emperyalizme karşı müthiş bir kurtuluş savaşı vererek mazlumların tarihine ilk büyük yengiyi yazma onuruna ulaşan cumhuriyetin ordusu, 21. yüzyılın ilk çeyreğinde, tıpkı yüz yıl önce olduğu gibi, yeni Galiçyalara sürülme utancına bulaşmak üzeredir.. Biz tarihe not düşüyoruz:

- Bu ülkenin aydınlık milyonları böylesine büyük bir utanca asla ortak olmayacaktır…

Buluşma Çağrısı

Şayet tümünü bilseydim, hepsinin ismini bu sütuna tek tek yazacaktım. Cumhuriyet’te yer alan; Emine Ülker Tarhan, Oktay Ekşi, İzzet Çetin, Faruk Loğoğlu, Umut Oran, Muharrem İnce, Tolga Çandar, İsa Gök ve Süheyl Batum’un nezdinde Silivri Mahkemesi’ne giderek yurtseverlere omuz veren 43 CHP milletvekiline bu ülkenin aydınlık insanları adına teşekkür ediyor, önlerinde saygıyla eğiliyorum..

Sevgili Balbay, sevgili Tuncay, ikinizin de doğum gününü yarın duruşmada, uzaktan bağırarak da olsa kutlayacağım. Tüm dostlarla orada buluşmak üzere, hepinizi sevgi ve özlemle kucaklıyorum..