Ülkemizin bugün geçmekte olduğu zorlu dönemeçten çıkışı için önce durum iyice tespit edilmeli, bir yandan da bir “Diriliş-silkiniş reçetesi, yol haritası” yazılmalı, çizilmelidir.

Son 18 yıldır ezilen, horlanan, sömürülen itilen, kakılan ve mevcut iktidarın ısrarla sırt çevirdiği, mağdur ettiği tüm kesimleri, artık “bıçağın kemiğe dayandığı” bir çizgide hissediyorlar ve seslerini giderek daha da cesurca yükseltiyorlar.

Bir meydanda kıdem tazminatı hakkının ahlaksızca, vicdansızca gasp edilmeye çalışılmasına tepki veren emekçilerin feryadı, az ötede başka bir meydanda özgürce ve “diktatörlük sopasından vareste” örgütlenme haklarına el uzatılmasına karşı direnen avukatların, doktorların, mühendis ve mimarların sloganları, birbirine karışıyor.

Güdümlü hukukun balyozu altında ezilmeye ve özgürlüklerinin boğazlanmasına artık tahammülü kalmayan milyonlarca mağdurun; gazeteci, televizyoncu, akademisyen, yazar, kamu ve özel sektör çalışanı insanın “Yeter artık” haykırışları, hemen ötedeki meydandan onların sesine ekleniyor.

“İş kazası” diye yutturulmak ve dosyası kapatılmak istenen toplu işçi cinayetlerinin, “trafik kazası” diye unutturulmak istenen toplu taşıma cinayetlerinin kurban ve yakınları da bu hak ve adalet arayışını devasa bir “kreşendo”ya dönüştürmek üzere seslerini yükseltmekteler.

Akademik özgürlükleri boğazlanan, her yaştan pırıl pırıl bilim insanları “Böyle gitmez” şiarı ile artık üzerlerindeki ölü toprağını silkelemek için yerlerinden doğrulmaktalar.

Özetle (aslında özeti mümkün olmayan muazzam bir çığ kütlesini andıran) bu dirilişin bir tek şeye ihtiyacı var. O da bilinçli, dürüst, kararlı ve en önemlisi de “temiz” bir önderlik. Bu “temiz” tanımlamasını biraz aşağıda açmaya çalışacağım.

Tarih bizlere (tabii ki ders almasını bilenlere) göstermiştir ki bir önceki cümlede temel ve vazgeçilmez özelliklerini saymaya çalıştığım evsafta bir önderlik, yaygın örgütlü bir siyasi önderlik olmalıdır. Yazının en başında tarifini yaptığım bu olağanüstü dönemden geçerken de bu tür bir önderlik, bir siyasi parti olabileceği gibi, çeşitli siyasi örgütlenmelerin de bir koalisyonu olabilir.

Bu köşenin yazarını düzenli okuyanlar ve görsel-işitsel yaygın medyada dinleyenler-seyredenler gayet iyi bilir. Lafı eveleyip geveleyenlerden olmadım hiç.

Bu tür bir örgütlenme, bugün Türkiye’de Cumhuriyet Halk Partisi tarafından üstlenilebilir. Bu tezime en sağlam gerekçe de CHP’yi yönetenlerin ve üyelerinin hep savunageldikleri “Cumhuriyeti kuran parti” olmalarıdır. Tam da bu gerekçeden yola çıkılarak “Cumhuriyeti yıkan (iç ve dış) siyasi ittifakların” karşısına dikilecek bir ideolojik malzemeyi, yani antiemperyalist, yani halkçı malzemeyi (harcı, çimentoyu, demiri, kumu, çakılı) ihtiva ettiği gerçeğinden söz edebiliriz. Bunun yanına, CHP’nin bu ülkenin en eski ve en yaygın siyasi teşkilatı olduğu gerçeğini koyunca, “adres” daha da iyi şekillenmektedir.

Ancak bunun en az yukarıdaki 2-3 cümlede saydığım gerçekler kadar önemli (ve asla taviz verilmemesi gereken) bir koşulu vardır.

Bu “koşul” da CHP’nin el ele vermesi gereken kol kola girebileceği unsurların, (yukarıda vurguladığım üzere) “bilinçli, dürüst, kararlı ve temiz” olmasıdır.

Uzun uzun altını çizerek sıraladığım “mağdurlar kitlesi”ni arkasına alıp “Cumhuriyeti yıkım ekibi”ni iktidardan uzaklaştırabilecek bir ittifakın başarısı ancak ve ancak buna bağlıdır. CHP, bugün maalesef yaptığı üzere “Geçmişin emperyalist işbirlikçisi dış siyasetlerin mimarları, geçmişin sömürgen ekonomi siyasetlerinin tasarımcıları, geçmişin faşist ve özgürlük düşmanı siyasi muhtevalı isimleri ile kol kola girerek” bu işlevi asla ve kat’a yerine getiremez. Bu yanlış ve felaket anlamına gelecek “Zehirli ittifaklar reçetesi” de maalesef, 2002 faciasının mimarı “Hain, Yetmez Ama Evetçi, emperyalist işbirlikçisi liboş tayfası ve Cumhuriyeti yıkım ekibinin eski tayfaları ve miçoları” tarafından yine-yeniden sinsice yazılmaktadır.

Bir önceki cümlede kimleri kastettiğimi, isim isim, kurum kurum saymama gerek kaldı mı?

Koluna girilecek, birlikte yürünecek unsurla, geçmişte emekçi kitlelerin, ezilmiş ve ezilmekte olan mağdur halkın, bu vatanı seven, asla demokratik, laik hukuk devleti ilkelerine ihanet etmemiş, etmeyi aklından bile geçirmemiş, geçirmeyecek “tertemiz” yani kirlenmemiş unsurlar olmalıdır. Emekten yana, demokrasiden, laiklikten ve özgürlüklerden yana kişi ve kuruluşlar olmalıdır. Sendikalar, kitlesini nüvesini, halkın temsilcilerinin oluşturduğu örgütler olmalıdır.

Aksi takdirde, büyük bir enerji ve demokratik diriliş-silkiniş potansiyeli boşa harcanmış, heba edilmiş olur.

Biz yine-yeniden böyle nice “tarihi dönemeçler” bekler dururuz.

CHP, yaklaşan kurultayında, bu nedenlerle sadece “parti organı” seçimlerine değil, bu muhtevaya ve bu muhtevayı ete kemiğe büründürecek gelecek yol haritalarına odaklanmalıdır.