Sürücü belgelerine Avrupa Birliği standardı geliyor. Geçen haftanın bu müjdesini (!) radyodan duyduğumda İstanbul’un Zincirlikuyu mıntıkasında en sol şeritten tam gaz gelip en sağdaki Etiler yoluna sapmak isteyen bir araçtan kendimi korumaya çalışıyordum.

Ehliyetler hologramlı olsa kaç yazar dedim içimden. Lazer baskı ehliyet bizim neyimize!

Köprünün altından dönüp giriş kapısının üzerindeki “Bir gün sen de ölümü tadacaksın” yazısıyla her sabah moralimi bozan mezarlığın önünden geçtim.

Derken yaya geçidine geldim. Yayalara yol vermek için durmak gafletinde bulundum. Yan şeritte geriden gelen aracın sürücüsü ise aksine gaza bastı. Yol verdiğim yayalar az daha eziliyorlardı.

Ehliyetimi yıllar önce Belçika’dan almıştım. Şu İstanbul’da AB standardında araç kullanılmaması gerektiğini hâlâ öğrenemedim gitti.

Yaya geçidinde yayaların önceliğini bilmeyen, öğrenmek de istemeyen, öğretilse bile takmayan insanların sürücü belgesi AB standardında olsa kaç yazar?

Derken Esentepe’ye geldim, baktım karşıki komşunun aracı yine boylu boyunca bizim garajın önünü tıkamış...

***

Avrupa karşısında ne durumdayız? Pazarlık gücümüz var mı?

Avrupa bütünleşmesinde Türkiye’nin katkıları ne olur? Bunları konuşup çene tüketiyoruz.

Önce bir soru: AB üyeliğini gerçekten istiyor muyuz? Buna artık pek emin olamıyorum.

Yine de istediğimizi varsayarsak, en başta kendi iç koşullarımızda iyileştirme sağlamamız gerekiyor. İçeriyi düzeltmeden bizi dikkate almalarını beklemeyelim.

Stratejik konumumuz yeni bir durum değil, İslam dünyası ile ilişkiler ise öteden beri kimi Avrupalı lidere göre kozumuz, kimine göre İran ve Suriye gibi “belalı” ülkelere komşu olmak anlamına gelir. Fazla kötümser olmayarak şunu söyleyebiliriz, evet kozlarımız var, ama bunları hesaba katmaları için bizim adam olmamız gerekiyor, buna yaya geçidinde sürücülerin insanlara yol vermesi de dahil!

Bugünün Avrupa’sının ekenomik açıdan sancılı olması bizi yanıltmasın. Dolandıkları çarşafı çekiştire çekiştire düzelteceklerine emin olun. Birleşmiş bir Avrupa yaratmak fikrinden de vazgeçilmiş değil. Almanya hâlâ federal bir Avrupa’yı nasıl yaratabileceğini düşünüyor, Avro’nun canı cehenneme diyemiyor.

Biz siyasal ve sosyal yapımızı uzlaşma için düzeltebiliyor muyuz? Kavga dövüş, istikrar içinde olmadan, adalete güvenmeden hangi istikrar ve uzlaşmayı sağlayacağız?

AB bir uzlaşma kültürüdür. Bu olmadan AB bizi dinlemez. İstikrarsız ve uzlaşmasız bir Türkiye’nin AB karşısında kozu ve pazarlık gücü olamaz.

Bugün hâlâ AB üyeliğinin ekonomik amaçlara indirgendiğini görüyoruz. AB malların serbest dolaşımından, hatta vizesiz seyahatten ibaret değildir. Bu yaklaşım AB’yi hiç anlamamaktır.

AB’yi anlamak için daha kaç fırın ekmek yemek lazım bilmiyorum. Ama bunun tuzu azaltılmış ekmek ya da özel renk mikro harfler içeren lazer baskı fotoğraflı 23 milyon yeni ehliyetle olmayacağı kesin.