Dün 54 yıllık eşim, can yoldaşım, en yakın arkadaşım, omuzdaşım, çocuklarımın babası, yedi torunumun dedesi, tüm dostlarımızın sevgilisi, “Ahmedim”i, Ahmet Oral’ı toprağa verdik.

İyi yürekli bir insandı. Çok özel bir insandı. Nitelikli, birikimli, kalender, özgün, uygar bir insandı. Hayatı seven, dünyayı seven, öğrenmeyi ve öğretmeyi seven bir insandı. Mimardı. Mükemmeliyetçiydi. Kültürlüydü. Alçakgönüllüydü. Cömertti. Efendiydi. Yedi dil konuşur, harika yemek pişirir, her sözcüğün etimolojisini bilirdi. 

Ondan çok şey öğrendim. Profesyonelliği ve insanın yaptığı işin onun kimliğini belirlediğini öğrendim. Ondan sınırları aşmayı ve köprüler kurmayı öğrendim. Emeğin, çalışmanın amaç değil, araç olduğunu, kişinin kendini geliştirmesi için bir araç olduğunu öğrendim. İnsanın, yapabileceğinin en iyisini yapması gerektiğini; hayatta yalnızca kendimle yarışmam gerektiğini de ondan öğrendim. 

Yıllar boyu hep yanımda oldu, beni destekledi, hep ufkumu genişletti. Attığım her adımda, daha ileri gitmem için beni kışkırttı. 

Bütün bu yıllar boyunca birlikte değiştik. En çok birlikte güldük, birlikte kahrolduk. Birlikte muhteşem çocuklar yetiştirdik, birlikte torunların keyfini çıkardık, birlikte hayatı, tüm sanatları, doğayı, yeryüzünü sevdik.

En önemlisi, elli beş yıl boyunca birbirimizi ve yaşamımızı her gün yeni baştan seçtik.

Şimdi sevgili okurlar, yasımı tutmak ve bir süre dinlenmek için izninizi istiyorum. Yeniden buluşuncaya kadar hoşça kalın.