Atamayana atarlar diye bir şey yok kardeşim. Atacaksın. Rakibin maça bu kadar aciz ve teslim başlamış ise atacaksın. Özellikle ilk yarısı pozisyonu olmayan bir rakip varsa karşında ve oyun ‘halı saha’ maçına dönmüş ise yakaladığın 5 - 7 pozisyondan 2 - 3 tanesini gole çevirmeyi bileceksin. Dolayısıyla buna ‘atamayana atarlar’ değil, ‘beceriksizliğin sonu’ derler. Bu durum, dün gece önce Fenerbahçe sonra da Antalyaspor için geçerliydi.
Antalyaspor’un gücü ortada. Evinde oynamasına rağmen oyunu sahasında kabullenip kontratak oynamaya odaklanmışlar. Fenerbahçe ise Alves - Egemen arasına Emre’yi sokarak üçlü savunma yapıp Gökhan ve Caner’i de rakip yarı alanda tutarak rakibe sürekli baskı yaptılar. 5. dakikada gol geldi ama 6, 7 ve 8. dakikalarda Sow, Kuyt, Webo ile pozisyonlar heba oldu. ‘Halı saha’ dedim ya, 27. dakikada Alper, 43’te Caner kaçırma yarışına katıldılar ama aynı Caner Antalya’nın golünde savunmadan geç çıkarak ofsaytı bozdu. Sahanın 2 zayıf halkası vardı. Sow ve Alper. Sağ tarafta Kuyt - Gökhan çok iyi işler yaparken solda Caner - Sow bir o kadar eksik kaldılar.
İkinci yarıda oyunun şeklini değiştirecek bir hamle geldi Ersun hocadan. Emenike’yi hücum gücü olarak aldı. O da yetmedi ardından Selçuk geriye monte oldu ve Emre ileriye destek verdi. Ama attığı golden sonra direnci yükselen Antalyaspor kolay teslim olmayacağını da en az Fenerbahçe kadar koşarak gösterdi. Maçtaki tek pozisyonlarını da 87. dakikada Tita ve 89’da Diarra ile yakaladıklarını belirtirsek yazımın başındaki durum anlaşılır heralde. Yine beceriksizlik. Ama Antalyasporlu oyuncular rakipleri hakkında bir şeyi unutmuşlardı. Son dakikaların takımıydı Fenerbahçe ve son sözü de sahanın en kötüsü Sow ile söylemeyi bildiler. Yani çekirge 4 kez sıçradı ve sıçramaya da devam edecek heralde.