Aralıktayız...
Kim koymuş bu adı, Teşrinler geldi gitti.
Güz gelmeden niye gitti. Güz eski adlarıyla Teşrin’ler.
Birincisi ve ikincisi de...
Ben günleri de saymaya başlıyorum artık! Pazar, cuma, salı sürüp gidiyor; günler, geceler, sabahlar... Kanunlar gelir arkadan. Birincisi, ikincisi derken yılbaşıdır!
Bir bayram günüdür, yılbaşlarında bir şeyleri kutlamamız. Karikatürlerde eski yıl yaşlanmış bir bunak olarak gösterilir. Yenisi de dünyaya gözlerini yeni açmış bir bebek...
Aylardan sonra başlar her şey.
Ben pencereden bakarım yollara. Gidip gelen arabalar, motorlar, arada bir de koyun sürüleri...
Ya da karın ağır ağır düşmeye başlaması... Fransız şairinin dediği gibi, “Her şey göz için, kulağa bir şey yok”. Sessizliktir sonbaharın gelişi gidişi. Ta çocukluğumda bu işin sonu nereye varacak diye düşünürdüm... Nereye mi? Sonsuzluğa!..
Durup dururken niye kalktım bir şeyler yazmaya?
İter içindeki o başka insan, seni konuşturmak ister.
Kendi anlatacaklarını bitirmiş, sıra sende diyor...
Sen, o, bu, yani bizler, hepimiz.
Bir zamanlar beklerdik karne alma zamanını! Heyecanla. Bak kaç almışım gramerden? Hele matematik!.. Hendese dedikleri ise apayrı bir oyun. İçinden çıkabilene bravo derler. Çözmeye kalkmak o düğümleri, bir bir, iki iki...
Bugün hiç gülecek halde değilim. Neye, kime, niçin? Gülmek mi istiyorum? Yaşamı daha kolay anlamamı sağlamanın yolu bu mu? Aramak, beklemek, sonra hiçbir şey olmamış gibi aynı sözü söylemek. Ben bugünü yaşadım, yaşıyorum, yaşayacağım diyebilmek.
Aralık da bitiyor. Kim koymuşsa şu aralık, ocak sözlerini? Bir türlü alışamadık, eski sözleri arayanlardan mıyım, değil ara sıra hatırlayan biri... Sonbahardan kışa geçtiğimizde içimde bir ses, yol görünmeye başladı derken, düşünmek...
Bir zaman parçası size sunulan... Korkmadan yaşa, tek tek günleri, ister say ister sayma! O geçer gider.
Sen farkında bile olmadan?