SAYIN Başbakan’ın sık kullandığı sözlerden biriydi “bunlar” sözü. Tam kimleri kastettiği pek belli değildi. Ama kesinlikle belli olan tek bir yanı vardı: Beğenmediği, değer vermediği, sevmediği, neredeyse nefret ettiği kişilerdi o insanlar. Genellikle, başta ana muhalefet partisi üyeleri olmak üzere, bütün muhalifler için kullanıyordu bunu. Adlarını, kurumlarını, gruplarını söylemeyi zül sayar gibiydi. Böyle yapmazsa kendini de onların düzeyine, daha alt bir düzeye indirmiş olacaktı; dolayısıyla bu sözcüğü olabildiğince sık kullanmaya önem vermekteydi. Sanki başka bir yaratık kategorisinden söz etmekteydi. Bunlar Hint toplumunun paryalarından, dokunulmazlardan farksızdılar onun gözünde.
Tuhaf olan, halka yakın olduğunu iddia eden, demokrasiden yana olduğunu söyleyen, fakir fukara üşümesin diye kömür çuvalları, fasulye, nohut torbaları dağıtan bir parti liderinin ancak aristokratlara yakışacak acayip tutumlar sergilemesiydi.
Artık böyle davranmıyordur inşallah. Düşmez kalkmaz bir Allah. Yolsuzluk suçlamalarının yanından geçmiş olmak, yakınlarının da öyle şeylere bulaşabileceğini uzaktan da olsa görmek, ister istemez daha temkinli olmaya çekmiştir onu.
Zaten o da toplumun bütününü altüst eden keşmekeşin içindedir. Her şeyin açıkça konuşulmadığı, kimin ne zaman neyle suçlanacağının belli olmadığı bir değerler keşmekeşinde yaşamanın insanın başına neler getirebileceğini o da gördü ve yaşadı. Acaba “bunlar” diye bahsettiği insanların dünyasında kendisi gibiler için de “bunlar” mı deniyor? Yoksa bütün bu olanlardan sonra bunlara daha düşük bir kategori mi oluşturuldu?
Son olaylar, çoktandır adını ağzımıza bile almadığımız, ama ve artık öğrenip uygulamaya başlamamız gereken planlı ve disiplinli ekonomik-sosyal gelişme kavramını yavaş yavaş gündeme getireceğe benziyor. Çünkü öyle bir politikayla topluma çekidüzen veremezsek başıboş bırakılmış bir halkta ortaya çıkacak değerler çöküntüsü, bin bir güçlükle kurduğumuz cumhuriyetin de başını yiyebilir.