Futbolun bir oyun olduğu gerçeğini kabul etmeyenlerin istekleri son Galatasaray-Fenerbahçe maçı ile bir daha gerçekleşti. Futbolun saygınlığını değil aylar, yıllar önce ayaklar altına düşüren, yöneticiyim diyen birkaç kendini bilmezin çıkarına yol verildi ve ne yazık ki devleti yönetenlerin gafleti bu oyunun tuzu biberi oldu. Sonuç, elbette işte böyle hüsranla sonuçlandı. Gerçekleri saklamanın gereği yok. Fitne tohumu yıllar önce, taraftarların karşılaşmaları ayrı izlemeleri ile atıldı. Oysa, bütün bu olayların elebaşlarını, Emniyet güçleri pekâlâ biliyordu. Ama onlar da işin kolayını buldular, “Asayişi sağlayamayız” diyerek taraftarları bölük pörçük ettiler.
Bu sütunlarda kısa bir süre önce Trabzon-Fenerbahçe karşılaşmasında çıkan olaylar üzerine, taraftarlara ve özellikle kulüp başkanlarına haddimiz olmayarak “Ne olur konuşmayınız, susunuz” demiştik. Bu ülkeyi seven duyarlı genç kardeşim Işık Kansu da üzücü olayları irdelemiş, dostluğu savunmuştu. Gerek Işık kardeşim ve gerekse ben eleştiri bombardımanına tutulduk. Ama bir gerçek ortaya çıktı: Fenerbahçe’nin vefalı ve kulübü için her şeyini ortaya koymaktan çekinmeyen başkanı, bugüne kadar konuşmadı. Evet, konuşmadan kazanmış oldu.
Benim kuşağım, yağmur çamur demeden tribünleri çocukları ile dolduran ve maç bittiğinde oyuncuların yenenin ve yenilenin kucaklaşarak sahadan ayrılan futbol karşılaşmalarını izlemeyi hasretle bekliyor. Lütfen unutmayalım, sahalarda oynanan futbol, hır-gür değil, bir oyundur.