Hani sosyal medyada “yazlıkçı-kışlıkçı” kavgası yaşanır ya, işte öyle bir şey değil bunların yaz sevdası.

Aslında muhtemelen yaz aylarından nefret bile etmektedirler. Güneşin parlaklığı, ısısı kaçışmalarına

neden olmaktadır.

Dahası, yaz aylarının keyfini çıkaran insanları kıskanırlar. Yaz günlerinin üretkenliğini, hasadını

kıskanırlar. Parlak dolunayla, yıldızlarla, gökyüzüyle, akşamsefasının kokusuyla, denizin hışırtısıyla hiç

işleri olmaz. Yakamoza bön bön bakarlar.

Yaz ayları geniz yakan sarı sıcağıyla kışkırtıcıdır. Yaz ışıktır, ferahlıktır, özgürlüktür. En bahşedilmiş

duygu olan aşkı bile mekruh gördükleri için yaz akşamları onlarda anı çağrıştırmaz. En fazla, sinsi

kaçamaklarına fırsat tanıdığı için uzun yaz gecelerini kollarlar.

Bırakın deniz kenarını, tatil için atalarının mezarlarının olduğu yerleşimlerin kırsalına, yaylalarına bile

gitmezler. Oradaki çiçekle böcekle hemhal olmazlar. Doğaya karışmazlar.

Yaz aylarında el ayak ortadan çekilince, şehirler boşaltılınca onlara gün doğar. Onlar birer yazlıkçı

değil, yaz fırsatçısıdır. En fazla bir manşet boyu sıvadıkları uzun beyaz kollu gömlekleriyle, erkek

yoğun toplantılarda görülürler.

Şehirli, Bodrum’daki plajın giriş ücretini, yediği lahmacunun fiyatını tartışırken; otoyolun nerede

tıkandığını konu ederken; sahilde kıllı/kılsız bacak fotoğrafları yayımlarken; merak uyandırsın diye,

ancak yarısı ile uçak bileti fotoğrafı paylaşırken onlar soğutulmuş odalara doluşur, hinlik düşünürler.

Ellerinde liste, yasaklayacak konserleri tararlar. İptal edildiğinde o yöre insanının en çok canını

acıtacak olanları seçerler. Bu kararı alırken devletin kamu görevlisini suç ortaklığına sürüklerler.

Nöbetçi hâkimlikleri alesta tutarlar, konuşanı içeri almak için.

Mutlaka hesap yapmışlardır; muhtemel orman yangınlarında, sellerde nasıl aksiyon alınacağını, halkın

acısını nasıl sömürüye çevireceklerini. Resmi bayram günlerinde, özel kutlamalarda bir adım ötesi için

deneme yapacaklar, tepkiyi ölçeceklerdir. Tutmazsa bir adım geri…

Hele ülke bir de seçim yorgunu, pelte kıvamına gelmiş muhalefet varsa yaz günleri bulunmaz nimettir

onlar için. Kamu görevlisi yöneticiyi, sosyal yardım kuruluşlarını, bir parti komiserliği işlevi gören yerel

siyasi örgütlerinin emrine vererek dinci propagandalarını sürekli kılarlar. Dini bayramlar en büyük

fırsattır bu konuda.

Atatürk Cumhuriyeti’nin sonlanmasına hepi topu dört ay kaldı. 29 Ekim sonrasında içi doldurulmuş ya

da en azından iyice tanımlanmış bir “Türkiye Yüzyılı” projesi sunmak istiyor olabilirler. Onun için vites

yükselttiler. Ülkedeki ilerici güçlerin en dağınık olduğu zamanı iyi belirlediklerinden, ara vermeden her

koldan saldırıyorlar.

Yobazlık piramidinin en tepesine ulaşılamıyor ise, onun tabanını bozmak onlarla savaşımda en geçerli

yol gibi görünüyor. Bu da, yerel ölçekteki mücadelenin yükseltilmesi ve gericinin yereldeki ortaklarına,

işbirlikçilerine gözdağı vermekle ancak mümkün olacak. Yoksa hepimizi esir alacaklar.