Simon Semirbit, umutla korku arasında kararsız bir heyecanla titriyordu.

Titremesi, evine özel ulakla gönderilen siyah MM damgalı, kırmızı zarfla başlamıştı. Bu zarfları tanıyordu. Ulu Çoban Muktedir Makropiç, ad ve soyadının baş harfleri basılı zarfları özel görüşmeye çağırmak için kullanırdı. Nitekim zarfın içeriği düşüncesini doğruladı. Ertesi gün Betonit Saray yolcusuydu.

Yol Karakolu’ndan azlinden beri afrı tafrı çöpe, yaşamı çöle dönen eks Komiser SS, umutla korku arasında gidip geliyordu. Ulu Çoban onu yeni bir görevle taltif de edebilirdi, yediği hurmalar yüzünden tümden tasfiye de...

Eks olunca metresleri de yoldaşları gibi kayıplara karışan Simon Semirbit, resmi nikâhlısı Semiremis Semirbit’e akıl danışmak zorundaydı. Sordu: “Betonit’e giderken sence nasıl giyinmeliyim?”

Semiremis, “En eski takımını giy, yoksul, bitkin, muhtaç görün ki sana acısın!” diye öğütledi.

Eks Komiser, güvenemedi. Biricik yoldaşı, eks gazeteci Emedur Tampiç giyim kuşam, içim sıçım işlerini iyi bilirdi. Ona da danıştı. Tampiç, tam tersini söyledi:

“En şık takımını giy. Makropiç’i zengin ve güvenli duruşunla etkile!”

Simon, yine emin olamadı. Aklına, Yol Kilisesi’nin papazı Yollu Yobaz geldi.

Aslında Emedur Tampiç karısını tavlasın diye adamcağızı lafa tuttuğundan beri karşısına çıkacak yüzü yoktu. Ama akıl soracağı üçüncü bir yoldaşı da yoktu. Doğal arsızlığına sığınıp, papaza gitti, durumu anlattı ve sordu:

“Tanrı Ol’un ve oğlu Ulu Çobanımızın kutsal elçisi, Betonit Saray’a giderken ne giyeyim?”

Papaz Yollu Yobaz, ellerini kavuşturup gözlerini kaçırdı. “Demin düğünü yakın bir gelin gördüm, sevgili Simon. Arkadaşlarına, zifaf gecesi ne giyeyim diye soruyordu. Biri kolu bacağı kapalı uzun bir gecelik önerdi. Öteki açık saçık, şeffaf bir gecelik...” dedi ve sustu

Öğüt bekleyen Eks Komiser SS, şaşkınlıkla itiraz etti: “Zifaf gecesiyle ne ilgisi var yahu? Ulu Çoban’ın huzuruna çıkmaktan söz ediyorum, ben!” Bilge papaz Yollu Yobaz, muzipçe gülümsedi: “Ah oğlum, ne giyersen giy başına aynısı gelecek!”