Mikronezya’da elbette okullar ve okulların da öğrencileri vardı. Ancak eğitimde fırsat eşitliği tabii ki yoktu. 

Hepsi Tanrı Ol’a adanmış eğitim kurumları, Yolcu Okulları ve Yoksul Okulları olarak ikiye ayrılıyordu. 

Her iki kategorinin de eğitimcileri İmaniyet İşleri Reisi Alyoşa Ersaltz tarafından itinayla atanmış papazlar olmasına karşın; muktedir çocukları ilköğretimi Tanrı Ol’u çağrıştıran Olluk, ortaöğretimi Folluk, yükseköğretimi de Yol Dini vecibelerini artık bülbül gibi şakıdıkları için Büllük adı verilen okullarda görüyorlardı.

Yoksul halk çocukları ise ilköğretimden ileri gidemiyor, Yol dininin kısacık kutsal kitabını ezberleyecek kadar okuma yazma öğrendikleri Yoksul Okullarını bitirmekle yetiniyor, papaz çıkamasalar da vaiz ya da zangoç olabiliyorlardı.

Oysa muktedir sulbünden gelen çocukların gittiği Olluk, Folluk ve Büllük’lerde Yol dini vecibeleri dışında ileride atanacakları makamlarda gerekecek rant paylaşımı, rüşvet cetveli, ihale hilesi, naylon fatura düzenekleri için toplama, çıkarma, bölme ve hatta yüzde hesabı falan gibi aritmetik işlemler de öğretiliyordu.

Betonit Saray’ın sayısı bilinmeyen danışman kadrosu ve dahi Şeş Taahhüt Çetesi’ni oluşturan müteahhit çocuklarının gittiği Folluk’ta yönetim dersi günüydü... Eğitmen papaz, öğrencilerden önemli bir kuruma yönetici olduklarında nasıl davranacaklarına ilişkin kompozisyon yazmalarını istedi.

Tüm öğrenciler dikkat ve ciddiyetle yazmaya koyuldular. Biri hariç. 

Müteahhit Mikron Mikropiç’in zekâsıyla pek övündüğü oğlu Senkron, kollarını kavuşturmuş öylece duruyordu. 

Papaz eğitmen, merakla sordu:

“Sen niçin yazmıyorsun, çocuğum?”

Senkron istifini bozmadan omuzlarını silkti:

“Sekreterimi bekliyorum, Papaz Yoldaş!”