Mikronezya’da yaşam, olası seçim mağduru Bitania sığınmacıları için her koşulda kolay değildi. Hatta Betonit Saray’a sığınan Sisikovski hanedanı bile zaman zaman keder, korku ve telaşa gark oluyordu. 

Böyle bir korkulu telaşın sonuncu mağduru, Bitan müstebidi Mukteber Sisikovski’nin biricik oğlu, Mikron sürüsünün ulu çobanı Muktedir Makropiç’in torunu Salamura Şamarov’un kocası, yakışıklı damat Beşteber Sisikovski’ydi. 

Dinsiz olduğu için Mikronezya’da yaygın cima serbestliğiyle Betonit Saray’da tanışan masum Beşteber, uçana kaçana ve asla cinsiyet ayrımcılığı yapmadan dalan saray mensuplarınca baştan çıkarılmıştı.

Müstebit dedesinin torunu, Embesil Şamarov’un kızı Salamura, bir gece yarısı uyanıp kocasını yanında göremeyince aramaya çıktı. Zaten Betonit Saray’da büyümüştü, kuytu köşelerini avucunun içi gibi bilirdi. Nitekim bin kapıdan birini açınca Beşteber’i yatakta, hem de aynı cinsten bir saray hizmetlisiyle haşır neşirken basmakta gecikmedi. 

Zavallı Salamura, gördüğü manzara karşısında “Ol mudur, Şol mudur, Tanrı kimse senin belanı versin!” dedikten sonra kapıyı çarpıp gitti. 

Beşteber’i aldı bir telaş. Karısını kaybetmek korkusu bir yandan, kayınpeder dayağının dehşeti öte yandan, soğuk terler döküyordu. Üstelik, Mikronezya sarayını Bitania sarayına bağlayan turuncu telefona sarılıp babasını da imdada çağıramazdı çünkü turuncu muruncu da olsa, hat, mor hat tarafından dinleniyordu. 

Damat Beşteber, çaresizlik içinde Mikronezya İmaniyet İşleri Reisi Alyoşa Ersaltz’a koşup günah çıkardı ve yardım istedi. Ruhbanların lideri Alyoşa Ersaltz da çapkın adamdı, halden anlardı. Beşteber’e “İnkâr et” dedi: “Ne görmüş olursa olsun, sonuna kadar inkâr et.”

Beşteber Sisikovski, bütün günü karısı Salamura’ya neyi nasıl inkâr edeceğini düşünerek geçirdi. Günün sonunda yanına gidip çok da yakın olmayan bir mesafeden seslendi:

“Canım karıcığım, Salamuracığım, hani sen dün gece yatakta birini gördün ya? İşte o gördüğün ben değilim!”