Gizli muhalefetin lideri, Yolcu’ymuş gibi görünen yolsuz Devrimülk Balkonlu; beyaz çay saatine çağrıldığı Betonit Saray’dan mutlu ayrılmıştı.

Tekrar adam yerine konulmak bir yana; hafıza kaybından yakınan Ulu Çoban’ı Muktedir Makropiç ile muhalif hasmı Kabus Kılçıkov’a zehir belleğiyle caka satabildiğine seviniyordu.

Ancak onlardan gizlediği ciddi dertleri vardı ve tıbbi yardım gereksiniyordu.

Oysa tüm doktorlar ya Germania adasına ya da Amerika kıtasına göç edeliberi; Mikronezya’da tımarhanesine düşkün bir ruh doktoru ile idealist bir veterinerden başka hekim kalmamıştı. Onlara başvurmaktan da doğrusu çekinmezdi ama adı deliye çıkar, “Hayvanlığı tescillendi” falan derler diye korkuyordu.

Gizli araştırmaların sonunda adanın kuş uçmaz kervan geçmez kırsalında, köylüleri doğal yöntemlerle tedavi eden Sokman Hekim lakaplı bir sağaltıcı buldu.

Üstelik kırsalda kimsenin Devrimülk Balkonlu’nun varlığından haberi yoktu. Nitekim gönül rahatlığıyla gittiği Sokma köyünde, Sokman Hekim’e derdini açtı:

“Sırtım ağrıyor, karnım ağrıyor, başım dönüyor, ey Lokma... Sokma... ekim... dikim... Yani şey Hekim. Midem bulanıyor, hep halsizim, hep yatasım var, iştahım yok, galiba yaşlanıyorum. Bunun bir çaresi var mı?”

Sokman Hekim bir süre kaşıdığı başını bilgece sallayıp, “Evet,” dedi. “Önerebileceğim bir yöntem var: Her gün bir kova alıp bahçenize çıkın. Kovayı toprakla doldurun. Toprağı üstünüze boca edin. Gövdenize, ellerinize, ayaklarınıza, başınıza; özellikle baş çok önemli, bol bol toprak sürün. Kolları, bacakları unutmayın. Sonra yere yatıp hareketsiz kalın. Ve her gün, kıpırdamadan yatmayı biraz daha uzatın.”

Devrimülk Balkonlu, umutla sordu:

“Peki bu yöntem beni iyileştirecek mi?”

Sokman Hekim, dudağını büktü.

“Hayır ama yavaş yavaş alıştıracak!”