Ne törenlerle başladı maç. Birlik ve beraberlik vurgusu, 15 Temmuz Şehitleri’ni anma ve herkesi sarması istenilen bir dostluk havası... Günlerdir sokakları dolduran ruh halinin futbol dünyasına da yansıması beklentisiyle her türlü hazırlık tamam! Ama işte, şunu unutuyoruz. Bu memlekette sükunet, barış, şiddet karşıtlığı mesajlarının en zor yankı bulduğu alanlardan biri futbol. Kocaman “Ya devlet başa ya kuzgun leşe” pankartının ardından sahaya yağmadık şey kalmayınca, küfür kıyamet karşılaşma boyunca sürünce, golden sonra Sarı - Kırmızı kale arkası Muslera’yı çıldırtacak kadar abartınca bu gerçeği bir kez daha net bir şekilde idrak etmiş olduk! Bu ülkede yaratılmak istenilen beraberlik havası ancak futbolu de fethederse gerçekten başarılı olacak.
Olaylar olmasa bu yazıya şu itirafla başlamak istiyordum. Beklediğimden daha iyi, daha zevkli bir maç izledik. Bir tarafta yenilenmenin motivasyonu, diğer tarafta şampiyonluğu olgunluğu derken bu mevsimde, sezonun bu aşamasında değil de kasım başı gibi bir form karşıladı bizi. Tamam şut/tehlike katsayısı düşüktü ama gidiş yolları hep pekiyiydi. Oyun mesafesi kısa, tek pas düzeneği kurulu, temposu hızlı, hatları iyi örülü bir Süper Kupa finali. Adına yakışırcasına... Bu hep böyle gitmedi tabii. Zamanla tavsadı maç. İlk yarının ortalarından sonra mutedil dalgalı bir ton hakim oldu. Bu düşüşün nedeni sahada beklenenden kötü olanlardı. Daha sezonu açamayanlar arasında Podolski, Selçuk, Kerim gibi isimler vardı. Ama Bruma- Oğuzhan hareketliliği, Tolga-Tolgay nasıl olacak merakı, Sinan-Cenk acarlığı işler mi sorusu derken tartıdan denklik çıktı. Bir de buna kupayı almak için kontrollü olma gerekliliği eklenince karşılaşma strateji oyununa döndü. Ta ki uzatmalara dek. Oyunda gelmeyen goller art arda orada geldi. Ama bu kilit durumun kaderi de penaltılar oldu.
Şunları söyleyebiliriz. Cim Bom bu krizden iyi bir takım çıkarmış durumda. Beşiktaş ise demleniyor. Tabii ki eksikler var. Ama umut da. Gerçi bu fragmandı. Asıl filmi ligde izleyeceğiz.