Eğer İslam Çupi yaşasaydı, final akşamında sahayı basan şeylerin kelebek değil güve sürüsü olduğunu anlatır, sonra da genelde açıkta bırakılan yemekler yüzünden üreyen bu güveleri, futbolun tatsız tuzsuzluğuna bağlardı kesin. Haksız da sayılmaz. Futbolun kendisinden bile daha güzel olduğunu iddia ettiğim böyle şampiyonalarda hayal kırıklığı yaşamak insana çok koyuyor. Düşünün, turnuvanın en yavan takımlarından biri Portekiz finalde ve karşısında ev sahibi avantajıyla zırhlanmış, Almanya dışında dişli hiçbir takımla oynamadan buralara gelmiş Fransa var! Sağ olsun, twitter’da @nyilmazk adlı kullanıcı hatırlatmış. Euro 2016 öncesi Ntvspor’da B Planı programında tutmadığım iki takım olarak Portekiz ve Fransa’yı söylemişim ve “şom ağzımı açtım, şimdi final oynarlar” demişim. Bu insan kehanetinden bu kadar mutsuz olur mu? Sindiremiyorum bir türlü.
Acı olan şu: Bu maçı iki tarihi başkent Paris’le Lizbon, iki büyük şair Pessoa’yla Baudelarie, iki leziz şehir Porto’yla Bordeaux üzerinden anlatmak da mümkündü. Şaraptan, tarihten, mutfaktan girer, ne güzel edebiyattan çıkardık. Ama futbola bakınca insanın aklına o güzellikler değil ne yazık ki diktatör Salazar’la muhafazakâr De Gaulle geliyor.Bu kadar kısır bir oyunu nasıl tarif ederiz ki? Haksızlık etmeyelim. De Gaulle bir Salazar değildi. Zaten Fransa’nın futbolu da Portekiz kadar bayıcı değildi. Düşünün, Ronaldo’nun sakatlanınca döktüğü gözyaşları bile istenilen sempatiyi çekemedi! Ama Fransızların da tribünler feciydi. Bir taraftar neden zırt pırt milli marş söyler, anlayan var mı?
Tarihin 90 dakikası golsüz biten ilk Avrupa Şampiyonası finalini izledikten sonra Yunanistan’ın 2004’teki şampiyonluğuna laf eden olursa karşısında beni bulur. Onların yeteneği yoktu. Ortaya bir sistem koyarak kazandılar. Sıkıcı ve fazla defansif olmakla suçlandılar. Oysa bu kadar yetenekle Portekiz’in defansifliğini ya da Fransa’nın dağınıklığını görünce, Komşu’nun başardığı şey olsa olsa şövalyelik olarak tanımlanmalı.
Ben sanırım bir süre futbol seyretmeyeceğim. Size de tavsiye ederim!