Can Dündar ve Erdem Gül Türkiye’ye ve bütün dünyaya gazetecilik dersi veriyor... 
Gazetecilik adına ödenen bedellerin tarihine not düşüyorlar. 
Hiç kuşkusuz, demokrasi, insan hakları, ifade özgürlüğü, basın özgürlüğü için çok önemli bir işlev bu. 
Ama dün Cumhuriyet’te yayımlanan mektupları bir başka mesaj daha veriyordu: 
Yaşamın en karanlık anında bile yitirilmeyen bir iyimserlik ve bir umut!

***

Televizyonu açtığında, kendisi için “Özgürlük” diye bağıran seslerin, hapishanede tek başına olduğu karanlık hücreyi doldurduğunu belirten Can Dündar mektubunu bitirirken şöyle diyordu: 
“Hücrem sizinle dolu, öylesine kalabalık şimdi. Bugün de sesinizi duyuyor olacağım. 
O ses, bu dayanışma, tutsak gazetecileri dışarıya, Türkiye’yi aydınlığa çıkaracak. 
Hepinizi sevgiyle selamlıyorum.”

***

Erdem Gül de, Türkiye’nin son yıllarda sürekli kaybeden bir ülke olduğuna işaret ettikten sonra, aynı umudunu şöyle dile getiriyordu mektubunu bitirirken: 
“Belki bu ödediğimiz bedeller bu kayıpların durdurulmasına katkı yapar diye kendimi de avutmak istiyorum. 
Korkmayan, umutsuzluğa kapılmadan bir araya gelip sesini yükselten ve ülkenin geleceği için iyi şeyler söyleyen tüm dostlara en içten selam ve sevgiler.”

***

İyimserliğinizi, umudunuzu çalmak isteyenlere kulak asmayın sevgili okurlarım: 
Pek çok açık ve gizli AKTROL, çeşitli milliyetçi, hatta Atatürkçü kimlikler altında, basında, televizyonlarda, sosyal medyada, “Ne iyimserliği, ne umudu, öldük bittik mahvolduk” diye canhıraş feryatlarla, elimizdeki tek demokratik direniş kaynağımız olan umudumuzu ve bu umudu üreten dayanışma duygumuzu da çalmaya çalışıyorlar. 
Şu anda mesleklerini doğru dürüst yapmaya çalıştıkları için hapse atılan Can Dündar’dan, Erdem Gül’den ve nice çilekeş demokrasi savaşçısından örnek alınız; onlar sadece özgür gazeteciliğin değil, dayanışmanın, iyimserliğin ve umudun da simgesi oldular artık: 
Hayır... 
Ne öldük... 
Ne bittik... 
Ne de mahvolduk... 
Demokrasi ve insan hakları mücadelesine devam!