Ramazan Bayramınız hayırlı olsun.

Kendimden utandım. 

Yaşadığım hayatı görünce kendimden utandım. 

Yediklerimi görünce kendimden utandım. 

Giydiklerimi görünce kendimden utandım. 

Lafı uzatmadan sadede geleyim.

5 ay önce boşandım.

Oturduğumuz evimizde 3 seneden beri yatılı bir yardımcımız var.

Adı Kristina. 

Türkmenistanlı, müslüman. 

18 yaşında anne olmuş. Şimdi 40 yaşında.

3 kız çocuğu var. 

Büyüğü Rusya’da okuyor. Ortancası Rusya’da çalışıyor. Küçüğünü de 2 yaşında annesine bırakıp İstanbul’a gelmiş çalışmaya. 

Kocası da taksi şöförlüğü yapıyor ülkesinde. 

6 seneden beri ailesinden kimseyi görmedi.

Burada çalışıp kazandığını onlara gönderiyor. Ailenin geçimini tek başına sağlıyor. 

Yazacaklarımı ben okutmasam okumayacağı için gönül rahatlığıyla yazıyorum.

Boşanınca ceketimi alıp çıktım derler ya ben de o hesap evden ayrılıp kendime yeni bir ev kiraladım.

Kristina da evin temizliği için bana yardım etti.

Evi temizlerken giydiği spor ayakkabılar dikkatimi çekti. “Senin başka ayakkabın var mı?” dedim. “Bir tane daha var, o da oğlunuzun ayakkabısı” dedi. 

İşte o an kendimden utandım. 

Onlarca ayakkabısı olan ben ki çoğu kutularında giyilmeden duruyor. 

Ama Kristina’nın 1 ayakkabısı vardı.

Ben uzun süredir kendime en ufak bir şey bile almıyorum. 

Ölene kadar yetecek her şeyim var. 

Bir nevi alışveriş orucundayım.

Bundan sonra ihtiyacı olanlara almanın verdiği mutluluğu ben de gördüm.

Evimi beraber temizledikten sonra Kristina ile birlikte ona spor ayakkabı almak için alışveriş merkezine gittik. 

Beğendiği bir spor ayakkabıyı kendi seçti. 

Onun o mutluluğunu görmeliydiniz.

Daha sonra beraberce kebap yemeğe gittik. 

6 seneden beri İstanbul’da yaşayan Kristina, ilk defa Adana kebap ile tanıştı. 

Nasıl mı buldu kebabımızı? Bayıldı.

58 yaşındayım.

Bu hayatta çok mutlu oldum.

Artık benim mutluluğum değil başka ihtiyacı olanların mutluluğu benim için daha değerli.