Karşılaşmaya Partizan, Beşiktaşlı oyunculara yakın ve sert oynayarak başladı. Zaten teknik olarak çok zayıf olduklarından başka çareleri de yoktu. Onlar için öncelik Beşiktaş’ı durdurmaktı.
Ne var ki ilk 15 dakika geçildikten sonra Partizan zorunlu olarak Beşiktaş’ı kendi 18’inde karşılamaya başladı. Bu da bir anlamda İstanbul’un Siyah - Beyazlılarının gole yakın olması demekti. Ama görüntünün aksine Kara Kartal işi bitirecek, sonuca gidecek pozisyonlar bulmaktan uzaktı. Çünkü yeterli çabuklukta, akışkanlıkta değildi.
Biz teknik olmayı çalım atma, adam geçme sanıyoruz. Oysa ki topu en kısa sürede en verimli şekilde kullanmak, en az 3’lü-4’lü organizasyonlarla akışkan bir şekilde ilerlemek teknik olmak demek.
Bilic, Beşiktaş’ın kanayan yarası sağbek sorununu bu kez İsmail Köybaşı’nı oraya yerleştirerek çözmüştü. İsmail aslında solbekti ama en azından bek formasyonu vardı.
Ayrıca İsmail’le birlikte Beşiktaş bir başka sorunu olan kanatlardan hızlı inme eksiğini de bir nebze de olsa gidermiş gibiydi.
Bu gidişatta gol ancak bir penaltıdan ya da bir duran toptan gelebilir gibi gözüküyordu. Nitekim Beşiktaş, 57’de Gökhan’a yapılan penaltıyla bu şansı yakaladı. Rakip savunma içinde kaybolan Demba Ba da penaltı atışıyla ortaya çıkmış oldu.
Partizan taktik değiştirdi. Bu da Beşiktaş’a yaradı. Bir gol umuduyla Beşiktaş 18’ine yığılan Partizan’ın kaptırdığı top Beşiktaş’ı kontratağa kaldırdı. Ve yukarıda eksikliğine değindiğim şeyi bu kez başarıyla yaptılar; hızlı ve dikine oynadılar. Beşiktaş’ın en teknik ayağı Oğuzhan’ın başlattığı, Gökhan’ın hızla sürdürdüğü, Demba Ba’nın tamamladığı pozisyonla Kara Kartal golleri ikiledi böylece.
Ne var ki bu kez de bir başka temel hastalığı ortaya çıktı Beşiktaş’ın. Öne geçince kendi 18’inde yığılma hastalığıydı bu. Üstelik Oğuzhan ne zaman oyundan çıksa Beşiktaş nedense gol yiyor. Sanırım ileride top tutacak adamının kalmamasından...
Şansı ve Cenk sayesinde sadece 1 gol yiyerek yine de 3 puanı kurtardı Kara Kartal...