Bitania halkının kuru kazık çaktığı için kovduğu Velevki Takşak’tan sonra yağlı kazığa geçirdiği için geri çağırdığı Direkli Voyvoda’nın kabile üyeleri, sığındıkları Mikronezya’dan tedbirli ve temkinli biçimde, birer birer dönüyorlardı.

Mukteber Sisikovski’nin kazık tercihi üzerinden yeniden müstebit tahtına oturduğuna hayıflanan ve hatta dövünen biricik Bitan, bizzat oğlu ve varisi Beşteber Sisikovski’den başkası değildi.

Yakışıklı Beşteber, karısı Salamura tarafından yatakta basıldığı eşcinsi, Betonit Saray hizmetlisi Azam Varak’a abayı yakmış, kavruluyordu.

Bitania’ya dönüşü kaçınılmaz olan Beşteber, ne yârdan ne serden geçmek üstüne bir plan yaptı. Karısı Salamura ve çocuklarını Bitania’ya önden gönderdi.

Birlikte Amerika’ya kaçmaya ikna ettiği yavuklusu Azam’ı da gece yarısı Betonit Saray’dan gizlice çıkarıp limanda bekleyen bir gemiye bindirdi, en dip kamaralardan birine sakladı.

Beşteber Sisikovski, Azam’a geminin pek çok limana uğrayacağını, Amerika’ya yolculuğun aylarca süreceğini, güneş görmeyen kamaradan hiçbir biçimde çıkmaması gerektiğini anlatmış ama onu yalnız bırakmayacağına söz vermişti.

Nitekim sözünü tuttu. Gemi yola çıktıktan sonra her gece Azam’ın yanına iniyor, ona yemek getiriyor, sonra bol bol sevişiyor, haftalar böylece akıp gidiyordu.

Günlerden bir gün, gemiyi kolaçan eden Kaptan Temo; Azam Varak’ı saklandığı yerde buldu.

“Sen de kimsin? Nereden çıktın” diye sorunca Azam çorap söküğü gibi döküldü, bir çırpıda her şeyi itiraf etti.

Kaptan Temo, kaçak yolcunun öyküsünü dinlerken bir karışa kadar açılan ağzını kapattıktan sonra gümbürtülü bir kahkaha patlattı:

“Geceleri güzel geçirdiğinize kuşkum yok. Ama yanlış gemiye binmişsiniz. Bu vapur Amerika’ya gitmez, tarifeli seferdir, Bitania ile Mikronezya arasında gidip gelir!”