Fenerbahçe, liderlik takibini sürdürmeye kararlı olarak çıkıyor Mersin İdman Yurdu karşısına ve son derece de iyi bir oyun sergiliyor. Onlar için bu oyunun diğerlerinden farkı, futbollarının maç boyunca ara ara değil süreklilik arz ederek iyi olması. Golü düşünüyor, oyunu ileride kuruyorlar. Solbek Hasan Ali’nin ileriye kuvvetli desteği ve Mehmet’in göz dolduran oyununun da altını çizmek gerekli. Ev sahibi ise her açıdan yaralı.
Maddi sıkıntı (ki kadroyu direkt etkiliyor), annesini kaybetmiş teknik direktör (ki dünyanın en zor sınavlarından, Allah sabırlar versin) ve aslarından yoksun bir takımla (ki iddiaya göre topçu bilerek idmana çıkmıyorsa başka çare kalmıyor) sahadalar. Dizilişleri 4-4-2 ama ilerideki 2 etkisiz eleman. Çünkü 4-4 el ele verip önce savunmaya bakıyorlar ama pek başarılı oldukları söylenemez! Nitekim bu denklem henüz 8. dakikada ilk meyvesini veriyor konuk takım adına.

Kendin pişir, kendin ye
Geriden kopup gelen Hasan Ali, biraz da ‘kendim pişirir kendim yerim’ tadına bir atakla ilk golü imzalıyor. Bu kadarla yetinmeye niyeti yok F.Bahçe’nin. Başrollerini van Persie, Nani, Alper gibi isimlerin imzaladığı bolca pozisyon ağları bulmuyor ama ev sahibini yıpratıyor. Oyun, tek sahnesi Mersin’in yarı sahası olan bir kurguya dönüşüyor. Pozisyonlara rağmen pek de heyecanlı sayılmayacak ilk yarının ardından F.Bahçe, provasını yaptığı golleri atmaya başlıyor: 49’da Diego’nun asistiyle Nani, 57’de Topal’ın pasıyla van Persie farkı artırıyor.

Mersin direğe takılınca
59’da sonradan oyuna giren Nakoulma, Sinan’ın akıl dolu asistiyle kaderine razı olmuş Mersin’e hem bir gol hem de hareket kazandırıyor. 67’de Sinan’ın çaprazdan vuruşu direğe takılmasa umut iyice artacak ama yetmiyor. Kalan dakikalarda pozisyonlar var ama iki takım da birbirini fazla zorlamıyor. 83’te Nurullah’ın biraz da haksız kırmızı kartı Mersin’i iyice içine kapatıyor, F.Bahçe’yi giderek artan dozda daha da atak kılıyor. Son düdük ise ilk düdükten beri malum olanı ilam ediyor: Hak eden kazanıyor.