Galatasaray-Hatayspor karşılaşması kıvamı tutmamış hamur gibi. Yoğun ve yapışkan… Hatayspor’un kağıt üzerinde 4-1-4-1 olan taktik dizilişi oyun geneline 4-5-1 olarak yansıyor. Onların her kademede yoğun savunma anlayışı Galatasaray’ın hiç sevmediği ve çözüm bulamadığı bir formül. Buna bir de top dağıtması gereken Demirbay’ın pek gününde olmaması ve Ziyech ve Zaha’nın oyuna pek katkıda bulunmaması eklenince tıkanıklık boyutu artıyor… Bu da gittikçe birbirine yapışan ve itişen bir orta saha çıkartıyor. İki tarafın da aslında bu hamurdan lezzetli bir ekmek çıkarma şansı var.
Mesela Galatasaray tempoyu artırsa rakibini açılmaya mecbur edecek. Bunu yapamıyor ama 13. dakikada kullanılan bir korner vuruşunu Icardi’nin ağlara yollamasıyla atılan golle bir fırsat yaratıyor. Öte yandan bu ne seyirciyi ne de takımı rahatlatan bir gol. Zira bundan sonra Galatasaray baskı kuruyor ama pozisyon üretemiyor. Hatay’a gelince; onların formülü basit: rakibi oynatma, fırsatı bulunca topu hızlı adamlarına yolla… Nitekim bu sayede Muslera ile burun buruna kaldıkları pozisyonlar yakalıyorlar. Ama 500. maçını oynayan Muslera geçit vermiyor. Galatasaray, hamur başladığı maçı hamur bitiriyor ama önemli üç puanı hanesine ekliyor.
