Dün işçinin, emekçinin bayramını kutladık. Ülkemizin her yanında büyük katılımlarla, rengarenk görüntüleri izledik. Soru şu: Acaba emeğin ne kadar önemli olduğunun farkında mıyız? Emek hakkını alabiliyor mu? Basketboldan bir örnekle cevabı size bırakıyorum. Bir önceki yönetmelikte kulüpler görevine son verilen antrenörle karşılıklı anlaşma yapmadan yeni bir koçla kontrat yapamıyordu. Yönetimi sıkıştıran, doğru ve emekçinin hakkını koruyan bu yönetmelik her nedense kaldırıldı! Şu anda 1 maaş ödeyip yolları ayırabiliyorsunuz.

Diğer konu 1+1 kontrat sistemi. Bu ucube anlaşmanın batıda yeri yok. Fransa’da bu tip bir kontrat lig tarafından onaylanmaz. Yine Fransa’dan örnek vereyim. Takım kötü bir sezon geçiriyor. Bir kan değişikliğine karar verdiniz ve karşılıklı anlaşıp antrenörünüzü değiştirdiniz. Aşı tuttu ve sezonu iyi bir yerde bitirdiniz. Yeni antrenörünüzle devam etmeye karar verirseniz, onunla 2 yıllık kontrat yapmak zorundasınız. Kısacası sistem tüm gücüyle emeğin hakkını koruyor.

Emeğin hakkını savunan en önemli oluşum sendikadır. Başımdan geçen bir olayı unutamam. Karşılıklı anlaşarak 1 yıllık kontratım olmasına karşın kulüple yollarımı ayırdım. Bilin bakalım ertesi gün beni ilk arayan kim oldu? Üyesi olduğum antrenörler sendikası! Bir problem varsa 24 saat içinde sendika avukatını yollayabileceklerini söylediler. İşte güvence budur.

Hep niye oyuncu yetiştiremiyoruz diye tartışıyoruz. Gayet doğal. Güvencesi olmayan koç koltuğunu korumak ve risk faktörünü aza indirmek için yabancı oyuncuların arkasına saklanma yolunu seçiyor. İşte bu yüzden süre alamayan genç oyuncularımız gelişemiyor. Bu nedenle süratle her branşta oyuncu sendikalarını hayata geçirmeliyiz. Federasyonlar yönetmelikleri yaparken mutlaka emekçilerin katkısını sağlamak zorunda olmalı.