“Onlar ümidin düşmanıdır, sevgilim, / akar suyun / meyve çağında ağacın, / serip gelişen hayatın düşmanı. / Çünkü ölüm vurdu damgasını alınlarına: / - çürüyen diş, dökülen et-, bir daha geri dönmemek üzere yıkılıp gidecekler...”

Nâzım Hikmet’in “Düşman” şiiri aklımdan çıkmıyor şu günlerde... 

100 binin üzerinde insan katledildiği halde; bir yetkilinin bile istifa etmeyi aklına getirmediğinde... 

6 Şubat’tan bu yana 18 gün geçtiği halde hâlâ bir çadır için yalvaranları ve Kızılay’ın aczini, çadır dağıtımındaki ayırımcılığı izlediğimde...

 Ve AKP’li yetkililerin o korkunç yıkıntılar, ölüm kokan enkaz içinde kahkahalarla gülen fotoğraflarını gördüğümde...

Ve de “milletimizin vicdanına yazılan” her yanlışta, her yoklukta, her talanda, her yolsuzlukta, bu dizeler gelip içime yerleşiyor! Evet, gideceksiniz! 

AYIRIMCILIĞA DEVAM 

Evet! Bir daha dönmemek üzere gidecekler, ama gidinceye kadar da yardımlarda bile ayırımcılığı sürdürecekler... 

Oysa acıda ayırımcılık olmaz. Yardımda ayırımcılık olmamalı. Nefretten, nefret dilinden, kendini üstün, karşındakini hor görmekten kaynaklanan ayırımcılık, önünde sonunda, mutlak kötülük olur çıkar! Mutlak kötülük ve organize kötülük... Yaşamakta olduğumuz bundan başka bir şey değildir! 

(Bu yazıyı yazarken ANKA’dan şu haber geldi: “61 avukat depremden etkilenen 10 ildeki sorumlulukları nedeniyle cumhurbaşkanı, bakanlar, valiler, belediye başkanları ve müteahhitler hakkında suç duyurusunda bulundu.” İlk kez içimde bir umut...) 

Evet, gidecekler. Ancak... Gidinceye kadar deprem bölgesinde hiç ama hiçbir ayırım olağanüstü bir dayanışma gösterenlere saldırmaya devam edecekler. Onların ellerinde ne varsa almaya, onları tehdit etmeye devam edecekler. Çünkü onlar, asıl bu dayanışmaya düşman! Bu görülmemiş dayanışmayı parçalamaya çalışmaları bundan! 

DAYANIŞMAYA TEŞEKKÜR

Geçen hafta içinde kolektif bir yazar grubu bir mektupla teşekkürlerini imzaya açtılar. 

“Siyasetçilerin, ülkeler ve halklar arasında yarattıkları, düşmanlaştırmaları aşarak birbirimize sarılabileceğimizi, insanın insana ulaşabileceğini gösterdiniz. Bu yardımlaşma duygusunun dünya halkları arasında güçlü bir dayanışmaya katkı sunacağı umuduyla, zor günlerimizde yardımımıza koşan, acımıza ortak olan hepinize sonsuz sevgi ve teşekkürlerimizi sunuyoruz” dediler.

Erdoğan’ın “Bir gece ansızın gelebiliriz” tehdidine “Arkadaşlar gece de gelir, gündüz de” diyerek yardıma koşan Yunanlara; “Bugün hepimiz Türküz” diye manşet atan gazetelerine... Ülkedeki yıkımı âdet olduğu üzere “dış ülkelere, dış bozgunculara” bağlayan yetkililere karşın, dünyanın dört bir yanından gelerek kurtarma çalışmalarına katılanlara... (75 ülke deniyor. Doğruluğunu bilemiyorum.) Canları pahasına canla başla uğraşan dört ayaklı dostlarımıza... Meksika ekibiyle gelen 16 arama kurtarma köpeğinden biri olup sonsuzluğa göçen Proteo’yu unutmadan) her birine teşekkürümüz sonsuz... 

Nâzım’ın “Onlar ümidin düşmanıdır, sevgilim, /diye başlayan şiiri şöyle biter: “... / sana düşman, bana düşman, / düşünen insana düşman, / vatan ki bu insanların evidir, / sevgilim, onlar vatana düşman...”