'Kadavra oldum, köyün delisi dediler'

Balıkesir Savaştepe ilçesinde yaşayan tenis hocası Serap SebahatYılmaz, kadavra olarak bedenini bağışladı. Dokuz Eylül Üniversitesi Tıp Fakültesi’ne müracaat ederek kadavra olan Yılmaz, “Ben ateistim, tıp ve bilimadına yararlı olmak için bağışladım. İlk olarak yakılmayı düşündüm ama Türkiye’de olmadığını için kadavra olarak bağışladım” dedi.

Yılmaz, kadavra olma kararını neden aldığını, yaşamını ve ailesinin düşüncelerini Cumhuriyet’e anlattı.

Sizi tanıyabilir miyiz?

Ailem İzmirli ama ben Ankara doğumluyum. Uzun yıllar yurtdışında yaşadıktan sonra Savaştepe’ye yerleştim. Soğucak’ta gönüllü tenis eğitmenliği yapıyorum. Köyde tarımla uğraşıyor, sosyal aktivitelerde bulunuyorum. Doğa ve hayvanseverim.

Kadavra olmayı neden düşündünüz?

Ben ateistim ve öbür dünya kavramı olmadığına inanıyorum. Hindistan seyahati sırasında aklıma geldi ve orada bedenimi bağışlamayı düşündüm. İnsan bedeni toprağa gittikten ve hücreler öldükten 24 saat sonra hiçbir fonksiyonu kalmıyor. Aslında 10 yıl öncesine kadar yakılmayı planlıyordum. Türkiye’de olmadığı için vazgeçtim.

Neden kadavra oldunuz?

Bedenim eğitim için gitsin dedim. Kadavranın dinsel anlamda birsıkıntısı olmadığını da araştırdım. İslamda benimseniyor. Karar vermem uzun sürmedi. Asıl sıkıntı hastanenin basamaklarında başlıyor. Ayağınız gitmiyor, birkaç defa gittim geldim. Çok araştırdım ve sonra karar verdim. Üzerimde yapılan inceleme ile bir çok öğrenci yetişecek ve tıp için birşeyler yapacak. Bir hoca yanımda öğrencilere, “Bu kişi eğitime katkı olsun siz iyi eğitimalın’ diye kendinisize bağışlıyor, sizde nazik olun” dedi. Ondan da etkilendim.

Aileniz kararınıza tepkigösterdi mi?

Ailem tepki gösterdi. Vefatımdan sonra bir süre cenazeye ulaşamayacaklar ve mezarımda geç olacak. Cesedin üzerinde çalışmalar sona erdiği zaman ailemden kimse kalmıyor. Cenazeyi aileme teslim etmeleri 6 yıl da 6 ay da sürebilir. Ailemi düşündüm. Ailem benim naaşımı beklerken ailemden hiç kimse kalmayabilir. Ama benim kararım. Vicdanım rahat.

Vazgeçmeyi düşündünüz mü?

Hiç vazgeçmeyi düşünmedim. Kararsızlığımoldu. Düş benim, beden benim, can benim. İstediğim yaparım. O amaçla çıktım yola. Ben insanlara örnek olmak için bağış yaptım. Benim vazgeçmem demek başka insanlar hayal kırıklığı demek. Araştırdım hâla birçok üniversite kadavra gitmiyor. Öğrenciiğne yapmasını bilmiyor, mankenler üzerinde inceleme yapıyorlar. Veya yurtdışında geliyor. Makete dokunuyor. Organ bağışından farksız.

Bağış için sizi eleştiren oldu mu?

Evet bana “deli” diyen çok oldu. Hatta yaşadığım köyde konuşurken bana “köyün delisi” diye seslenen dahi oluyor. Deliyim ama zararsız deli. Ben mücadele ettim ve kadavra olacağım. Ben daha ne yapabilirim diye düşünüyorum. Önemli olan insanların sizisevmesi. Ne siyasi ne dini amaçla bağışladım.

Başka ilde vefat ederseniz ne olacak?

Maalesef İzmir’de ölmem gerekiyor. Başka bir ilde vefat edersem, ailem veya benim kadavra bağışında bulunduğumu bilen kişinin müracaatı sonrası ancak cenazem üniversiteye getirilecek.Eğer kimse haber vermezse, bedenim kadavra olamayacak. DEÜ dışında benim kadavra olduğumu online kimse göremiyor. Onun için bütün aile fertlerimi bu konuda bilgilendirdim.

Kadavra olmaları için önerileriniz?

Türkiye’de kadavra bağışı az olduğunu herkes söylüyor. Sonuçta bedenimiz toprak olacak. Bence herkes kadavra olmalı. Bedenimiz tıp ve bilimin gelişmesi için öncü olabilir. Herkesi bağış yapması için davet ediyorum.

Kadavra bağışı üzerinde ‘ceset’ bağışı yazıyor. O sizi rahatsız etti mi?

Evet “ceset” yazması biraz ürküttü. İmzalarken vazgeçmeyi düşündüm, ama prosedür gereği öyle yazıyormuş