Nergis Öztürk: Dert hepimizin ama söyleme biçimi sıkıntılı

Kulüp’te Madam Eleni. Pek tekin olmayan kişiler. Ama özü iyi insanlar! Düğün Şarkıcısı Şahnaz’ı da başarıyla oynuyor. Metni, Erdi Işık yazmış, Kayhan Berkin sahnelemiş. Dekor, tasarım filan yazmıyorum çünkü bu ara özellikle özel tiyatrolarda minimalist bir anlayış hâkim; her seferinde başka bir salonda oynadıkları için, mümkünse dekor yok! Bir minibüse at, taşı vaziyeti ki kolay gidilebilsin. Oyun tek kişilik, ikinci bir kişi daha var ama o da dekor diyelim!

Şahnaz, bir BBG yarışmasında popüler olup oradan bir barda caz şarkıcılığına geçmiş. Ne ki kent değişiyor. Hayat değişiyor. İnsanları değişiyor. Mekânlar değişiyor. Bu ülkede, yaşadığımız şehirlerde hiçbir şey yerinde kalmıyor, anılarımız süpürülüp çöpe atılıyor, yaşam biçimimizin canına okunuyor! Şahnaz da barda caz söylerken artık iş yapmayan mekân düğün salonuna dönüşünce halay çektirmeye varan bir dönüşüm geçirecektir. İstiklal Caddesi’nin her 20 yılda başına gelen Şahnaz’ın da başına gelecek, kokteyl içilen yer Simit Sarayı olacak, cadde ahalisi Araplaşacak, sokak müzisyenleri Kürtçe çığıracak, tabelalarda Türkçe dışında her dil yazılacak, esnaf lokantalarının yerini tantunici alacak, Şahnaz da şarkı yerine zılgıt çekecek ve artık Terkos Pasajı’ndan giyinecek. Hikâye hüzünlü. Bu dönüşüm pek çoğumuz için tahammül edilemez. Ama tiyatroda seyrederken ne dersen, tek kişilik oyunda, oyuncu ne kadar çırpınırsa çırpınsın, isterse Liza Minelli olsun, monolog ve benim için sıkıcı. Yazarın derdini paylaşıyorum ama sahnede söyleme biçimini tekdüze buluyorum. Görsellik eksik. Videolarla mı desteklenseydi, dansla mı, müzikle mi, bilmiyorum, yönetmen değil, seyirciyim, fikrimi söylüyorum.