İşçi Partisi asıl şimdi yenildi

Johnson’ın bile kamucu politikalar savunmak zorunda kaldığı bir dönemde Starmer gibi bir piyasacının İşçi Partisi’nin başına hem de yüksek bir oy oranıyla gelmesinin nedenleri üzerinde herhalde durulacaktır. Ama Starmer’in kimi uygulamalarına bakıldığında bu delege tercihinin isabetli olup olmadığı konusunda bir fikir edinebiliriz.

BREXİT STRATEJİSİ...

Bir hukukçu Starmer. Başsavcılık yaptığı sırada polis tarafından terörist sanılarak infaz edilen, toplumu da uzun süre meşgul eden Charles de Menezes’in katili polisler hakkında kovuşturma yapmayı reddeden biri olarak anımsanıyor her şeyden önce. Parti içinde de Gölge Kabinesi’nde yer aldığı Corbyn’i devirmek isteyen gruba katılmıştı. Partinin yenilgisinin en büyük nedenlerinden sayılan Brexit stratejisinin de mimarlarındandı. 

Bu bilindiği halde neden seçildi peki? Beş yıl görev yapan Corbyn’in liderliğinin son üç yılında emekçi hakları konusunda daha da ileri adımlar atması üzerine “ılımlı bir lider” ihtiyacına yönelik propaganda delegeler üzerinde etkili oldu, görünen bu. 2017’de İşçi Partisi’ne çok sayıda yeni üye, hatırı sayılır bir oy kazandıran program hala çok cazip bulunsa da bu propaganda Corbyn’e karşı yeni ama ılımlı lider arayışına döndü. Muzmin sol karşıtlarının itirazlarından çok Corbyn’nin “aşırı solculuğu”na parti içinden daha fazla tepki geldi hep.  Starmer de bu tepkigösteren grupların içindeydi.

Şimdi Starmer, beklendiği gibi Blairzm’e yeniden dönmek isterse dünyanın artık değiştiğini, bunun da pek mümkün olmadığını görmesi gerekecek. İşçi Partisi, İngiltere’de radikal bir değişimin itici gücü olmaktan çıktı artık. Ama böyle olması Blairzm’e dönebilmenin kolay olacağı anlamına gelmiyor. Ancak partinin Covid-19 salgınının yarattığı krizde yerel ölçekte dayanışma, toplumsal düzeyde sendikalar liderliğinde örgütlenme gibi yeni “kollektivizm” biçimlerini yaşama geçirme şansı var. Starmer bunu partiyi sağa çekerek yapamayacağını anlayacaktır mutlaka.