İşte basketbol böyle bir oyundur: Son saniyelerde kaçan atışlara bakıp ‘ah’lar ‘vah’lar çekeriz ama maçı daha ilk periyotta, Litvanya’nın basketboluna uyup, topları çembere yolladığımız için yitirdiğimizi unuturuz. Kısaca.. Maç başında uyduk Litvanya’ya, yeniden başladık turnuvaya.

Evet! Düne kadar çantada keklik saydığımız ikinci tur hesaplarımız, şimdi (en azından matematik olarak) sonraki maçların sonucuna bağlı kalacak. Polonya, Portekiz’i yendi. Şimdi.. İşi şansa bırakmamak için Polonya maçını mutlak kazanmamız gerekiyor. Bir sonraki maçlarda onlar Büyük Britanya’yı yenip, biz de İspanya’ya yenilirsek, Türkiye-Polonya maçının galibi ilk üçe kalır. Kaybeden ise çantasını toplayıp evine döner...

Korkmayın: Bu maçı yitirdik diye Polonya seviyesine inmiş sayılmayız. Son saniye atışlarında şansın, kritik anlarda ise (ince ince düdüklerle) hakemlerin, ev sahibi takımın yanında olduğu bir günde, bu maçı son toplara taşıdıysak biz iyi bir takımız! Dünya ikincisi unvanını (şimdilik) hak ediyoruz. İspanya maçını da (hiç istemeyiz ama) yitirebiliriz. Bu durumda bile takım olarak kalmaya devam etmeliyiz çünkü bu tip turnuvalar her maçtan sonra yeniden başlar...

Hatalarımız yok muydu? Elbetteki vardı. Her periyodun son bölümlerini kötü oynadık. Yanlış şut seçimleri yaptık falan filan... Şans bizden yana mıydı? Kesinlikle hayır! İki perdelemede iki ‘kalça’ darbesi, altı sayımızı yedi. Jasaitis’ten son saniyelerde iki üçlük canımızı aldı. Altı sayı da oradan. Etti oniki! Kenardan gelenlerin oyunu daha iyi kontrol edebildiği dönemlerde, yapılması zorunlu olan ilk beş rotasyonlarında şanssızdık. Doğrusu eğrisine geldi. Kontrol bizdeyken onlara geçti...

Esas soru şu: Bu yenilgiden sonra takım olarak kalabilecek miyiz? Galibiyetlerden sonra kenetlenmek (veya kenetlenmiş gibi gözükmek) kolaydır ama önemli olan yenilgilerden sonra takım havasını korumaktır. İlk izlenimimiz basketbolcularımızın ve Orhun Ene’nin bu yenilgiden çok fazla etkilenmedikleri yönünde. Dileriz öyledir!

\n\n