Babasının oğlu (mu?)

Genç kuşaklara Rocky’yi anlatmak gerekir mi diye düşündüm uzun uzun. Sonra vaz geçtim, muhtemelen biliyorlardır diye; bilmeyenler de interneti açar öğrenir bir zahmet diye de kendimi rahatlattım. Ama yine de, sırf “Creed 2: Efsane Yükseliyor” filminin neyi neden anlatığını biraz daha iyi temellendirebilmek adına 80’li yıllara dönüp “Rocky 4” filminden kısaca da olsa bahsetmek gerekir kanaatindeyim. Zira “Creed 2” Rocky serisinin ve ilk “Creed” filminin devamı gibi görünse de aslında en çok “Rocky 4”ün izini sürüyor.

Tam da Soğuk Savaş’ın en sıcak günleriydi “Rocky 4”ün izleyiciyle buluştuğu 1985 sonları (bizde Mart 1986’da çıkmıştı salonlara). Reagen’ın başkanlığı sürüyor, yeni sağ ABD’de hakimiyetini koruyor ve ortalıkta ciddi bir Yıldz Savaşları tehdid dönüyordu. Nükleer silahlanma zirve yapmış, herkes ilk hangi deli düğmeye basacak da dünyayı patlatacak diye tahminlerde bulunuyordu. Bu atmosferde ABD’li bir boksörle Sovyet bir boksörün kapışması kadar mantıklı bir senaryo olmazdı Hollywood kaptalistleri için. Stallone zaten Rambo karakteriyle Amerikan sağının simgesi haline gelmişti ve üstüne bir de Rocky’yi farklı bir cepheden savaşa sürerek ününe ün, servetine servet katıyordu. O filmde önce Apollo Creed’i ringde öldüren, ardından Rocky’ye aynı ringi dar eden Sovyet boksör Ivan Drago’yu da kuzey Avrupalı oyuncu Dolph Lundgren canlandırıyordu. İşte aynı Lundgren bu yıl önce “Aquaman”de ardından da kendisine şöhretin yolunu açan Drago rolünü tekrar kuşandığı “Creed 2” ile yeniden karşımıza çıktı. Doğrusu Stallone’den daha iyi durumda olduğunu da söylemek gerek.

Aynı formülle devam

Günümüze gelecek olursak, “Creed 2” birçok bakımdan “Rocky 4”ün formülünü tekrarlayan bir film. Sadece Rus boksör Ivan Drago’nun oğlu Viktor ile Apollo Creed’in oğlu Adonis (Michael B. Jordan) arasındaki kapışmadan söz etmiyorum, Adonis’in yenildikten sonra yeniden toparlanıp rövanş için hazırlanmaya koyulduğu sahnelerde de bir tekerrür söz konusu, izleyince daha iyi anlayacaksınız ne demek istediğimi. Elbette artık Soğuk Savaş dönemi geri kaldığı için ABD-Rus kapışması o kadar anlamlı görünmüyor ama bir yandan da Putin gibi oligarkın ciddi bir tehdit oluşturduğunu ve kimilerine göre siber eksenli bir soğuk savaş yürüttüğünü de gözardı edemeyiz.

Ama elbette “Creed 2” işin bu yanından çok meseleyi bir baba-oğulo muhasebesine çeviriyor ve dramasını bunun üzerine inşa ediyor. yani bir yanda Rocky’ye yenildiği için ülkesinde tukaka edilen, Ukrayna’ya sürülen Ivan Drago’nun öç almaya yeminli oğlu Viktor, diğer yanda da babasını öldüren adamdan, onun oğlunu ringde perişan ederek intikam almaya kararlı bir Adonis var. Bunlara bir de kendi oğlu ve hiç görmediği torunuyla ilişkisini düzeltmek adına ne yapacağını merak ettiğimizi bir Rocky ekleniyor. kadınlar nerede derseniz; onları da öyküye entegre etmiş Stallone ve senaryo ekibi ve bir tarafa Adonis’in evlenmek üzere olduğu genç Bianca’yı (Tessa Thomson) ve annesi Mary Ann’i (Phylicia Rashad) koymuş, diğer tarafa da Ivan Drago’nun sabık karısı Ludmilla’yı (Brigitte Nielsen)...
Dramatik çatısını kendince sağlam kurmuş gibi görünse de film finalinde çok da tatminkar bir sonuca ulaşmıyor. Daha doğrusu ilk filmin üstüne bu anlamda yeni bir şey getirmiyor ve baba-oğul ilişkileri üzerinden kurduğu hikâyede intikamdan öte bir boyut getirmediği gibi finalde işin Rus tarafını zayıf bırakarak iyice yanlış bir politika izliyor. Politika diyorum zira bu tercih (izleyince anlayacaksınız, önceden söylemek yanlış olur) ancak politik bir sığlıkla açıklanabilecek cinsten. Öte yandan filmin boks sahnelerinin iyi çekildiğini ama estetize edilen bu sahnelerin ringin vahşetini yansıtmaktan çok dramatik etkiyi güçlendirmek için tasarlandığını da belirteyim. Bu anlamda örneğin geçen sezon vizyona çıkan “A Prayer Before Dawn”ın (“Şafaktan Önce”) çok daha çarpıcı olduğunu söyleyebilirim.