İlk bakışta karşıma çıkan altın yaldızlı çerçevenin içindeki onlarca kopuk oyuncak kol ve bacak, sanki geçmişten fırlamış bir anı kutusunu aralıyor. Kırık parçalar, kayıp oyunların sessiz tanıkları gibi: hem ürkütücü hem de masum. Bir başka köşede, duvara asılmış irili ufaklı çerçeveler; eski fotoğrafların içine iliştirilmiş minik sürprizler… Kimi karede kâğıttan kanatlar, kiminde beklenmedik bir renk patlaması. Her biri, belleğin kıvrımlarına saklanmış haylaz bir sır gibi.
Taş duvara asılı eski bir manzara kartpostalının üzerine işlenmiş mavi dikişler, dağların kar çizgisine dokunur gibi… Yanındaki küçük standda, iplerle sarılmış, deniz kabuklarıyla süslenmiş figürinler duruyor; kadim bir ritüelden kalma tılsımlar sanki. Ve kırmızı kadifeye işlenmiş beyaz bir bebek gömleği: “Tu seras féministe, mon fils” – “Feminist olacaksın oğlum.” Bu cümle, serginin belki de en açık, en bugüne dokunan mesajı.
Bir köşede kartpostalların dizildiği döner stant var. Her bir fotoğraf, üzerine işlenmiş iğne oyaları, beklenmedik çizimler, kimi zaman bir cümleyle geçmişe açılan küçük pencereler… Yüzyıllık bir aile albümünü karıştırırken ansızın günümüze ışınlanmak gibi.
Laurence Gillot’nun davet ettiği altı kadın sanatçı – İskoçya’dan Dawn Nelson Wardrope, Almanya-İsviçre’den Uta Richter, Fransa’dan Élodie Gonzalvez ve Nathalie Novi, İran-Québec’ten Maryam Izadyfard, Romanya-İsviçre’den Carmen Căldărea Bayenet – her biri bu tuhaf merak dolabına kendi hayalini katmış. Eskiyle yeninin, anıyla düş’ün sınırları birbirine karışıyor.
Bu sergi, yalnızca bakılan değil; içinde gezindikçe sizi de kendi hatıra sandığınıza baktıran bir alan. Gillot’nun topladığı kırık oyuncak parçaları, yitirilmiş anılar, iğneyle işlenmiş cümleler… Hepsi, hafızanın saklı köşelerinde dolaşırken aslında bize bugünün hikâyesini fısıldıyor.
“Curieux Cabinet”, 14 Kasım 2025’e dek Nancy’de, Fondation Solange Bertrand Galerisi’nde görülebilir. Merakın kapısını aralamak isteyen herkes için kaçırılmayacak bir deneyim.
