Utku Çakırözer’i Ankara’dan telefonla arayıp sordum:

- Utku rahat uyuyor musun?

Önce sorumu anlamadı, Aslı Aydıntaşbaş’ın Dışişleri Bakanı Ahmet Davutoğlu’nun “kızgınlık” ya da “kırgınlığını” dile getiren yazısını, son günlerdeki yoğunluğu dolayısıyla fırsat bulup okuyamamıştı, onun için sorumu soruyla karşıladı:

- Neden soruyorsunuz, rahat uyumamama neden olması gereken bir durum mu var?

Yazıyı açıp okudu, en çok da Sayın Bakan’ın “Dışişleri’ndeki havanın, Utku Çakırözer röportajının Esad’a propaganda fırsatı sağladığı, zor soruların sorulmadığı yolunda” olduğu yönündeki sözlerine takıldı.

Doğrusu ben de pek bir anlam veremedim. Utku çanak sorular sormamıştı, zaten soracak kişi de değildi. Hatta Amerikan Büyükelçisi kendisinin iyi bir gazetecilik yaptığını, zor sorular sorduğunu söylemişti.

Bu durumda anlam veremememi anlayışla karşılayınız. Öyle ya, Suriye politikasının asli sahipleri durumdan şikâyetçi değilken, taşeronları neden şikâyetçi oluyorlar ki?

Utku’nun “Rahat uyumamama neden olması gereken bir durum mu var” sorusuna da içimden güldüm, genç ve başarılı arkadaşım, Türkiye’de Başbakan’ın hoşuna gitmeyecek işler yapan gazetecilerin başına neler geldiğini bilmiyor muydu?

Bu konuyu Ahmet Şık, Nedim Şener, Mustafa Balbay, Tuncay Özkan, Soner Yalçın, Doğan Yurdakul’a sormak gereğini de duymamış mıydı?

Oralara kadar uzanamadı diyelim. Hiç değilse Esad ile görüşme isteğinden Erdoğan’ın talebi üzerine vazgeçen Ertuğrul Özkök’e de soramaz mıydı?

***

Sayın Davutoğlu’nun da, özür dilerim ama, onun da insanı ister istemez güldüren sözleri yer alıyor yazıda; birlikte bakalım:

- Basın özgür. İsteyen Esad ile konuşur, konuşsun da...

Şimdi, siyaset sahnesinde de efendi üslubunu koruduğu için hep saygı uyandırmış Sayın Davutoğlu’na hapisteki gazetecileri, Başbakan’ın talimatıyla işini yitirmiş meslektaşlarımızı anımsattıktan sonra, bu görüşmeden bile Başbakan istemediği için korkup vazgeçenleri anımsattıktan sonra soralım:

- Bu sözleriniz üzerine söyler misiniz, değerlendirmelerinize nasıl güvenelim?

Aslı Aydıntaşbaş, yazısında Dışişleri Bakanı’nın kendi Suriye politikalarını eleştirenlere kızgınlığını anlatıyor.

Onlardan biri olarak belirtmek isterim ki, Esad’ın sapına kadar diktatör olduğunu gayet iyi biliyorum.

Yine biliyorum ki Esad, Erdoğan ile yapılmış bir röportajı kesinlikle yayımlatmazdı.

Suriye’deki gazetecilerin ve muhaliflerin halini biliyorum.

Ama Türkiye’dekilerinkini de biliyorum.

***

Davutoğlu’nun, Türkiye’nin Suriye politikasını biçimlendiren faktörlerin, insanlık onuru, özgürlük ve demokrasi olduğu yolundaki açıklamalarına da katılamıyorum.

Katılamıyorum, “çünkü öyle olsaydı eğer” Ömer el Beşir’i aynı kişiler bağırlarına basmazlardı, diye düşünüyorum.

Suriye’de demokrasi havarisi kesilip, Suudi Arabistan söz konusu olunca aynı kavramı aklının ucundan bile geçirmeyenlere “Geçiniz efendim, geçiniz!” diyorum.

Çok kullanılmış bir yöntemi bir yana bırakalım. Nasıl ki Irak’taki Amerikan cinayetine karşı olmak, Saddam’a yandaş olmak değilse, Suriye’de oynanan oyuna karşı çıkmak da diktatör Esad’a ya da uçağımızı uyarmadan düşürmesine yandaş olmak demek değil.

ABD’nin bölgeyi yeniden dizayn etme amacıyla oluşturduğu Suriye politikasına da Türkiye’nin çıkarları açısından karşıyım.

Çünkü Esad’ın ani bir gidişi ile doğacak kaosun, ülkeden bize ve bütün bölgeye sıçrayacağına, yarın öbür gün bugünün baş aktörlerinin Esad’a oynadıkları oyunun aynını Türkiye’ye oynamaya kalkacaklarına inanıyorum.

Çünkü Suriye’nin parçalanmasının, bölgede başka parçalanmalara yol açacağı, hiç değilse kimilerinde bu konuda iştah yaratacağını düşünüyorum.

Bu yüzdendir ki, taşeronluğu yapılmakta olan Suriye politikasını eleştirmemize kızanların, yurtseverlik dersi verecek değil, alacak konumda olduklarını sanıyorum.