McCarthy zorbalığı Amerikan tarihinde bir dönüm noktasıdır. 40’ların sonu 50’lerin başında Senatör McCarthy’nin adıyla anılan Amerikan tarzı faşizm, aydınları kasıp kavuruyordu. Amerika Karşıtı Faaliyetler Komitesi, komünist olduğundan kuşku duyduğu herkesi sorguya çekiyor; itirafta bulunmaya, arkadaşlarını, çevresini ihbar etmeye zorluyordu.

Hitler iktidara gelince ülkesini terk ederek ABD’ye yerleşen Albert Einstein 1930’larda Almanya’da yaşadıklarının bu ülkede de yinelendiğini gördü, korkmadan itiraz etti. İfadeye çağrılanların “ülkesinin çıkarlarını korumak için kişisel mutluluğunu feda etmeye, ekonomik felakete uğramaya ve hapse girmeye hazır olması gerektiğini” söylüyordu. (Carl Sagan; Broca’nın Beyni, Say Yayınları)

McCarthy bu çağrıya “Bu çeşit tavsiyelerde bulunanlar bizzat Amerikanın düşmanıdır” diye yanıt verdi.

Kimin neyin düşmanı olduğunu artık biliyoruz. Peki, McCarthyciliğin ölüp gitmediğini de biliyor muyuz? Bu kendine özgü Amerikan faşizmi bugün de zaman zaman başını kaldırıyor, uygulamada göreve çağrılıyor; İkiz Kuleler’e terör saldırısından sonra olduğu gibi “yasal” kılıflar yaratabiliyor. En can alıcı maddelerinin uygulanması 2015’e kadar uzatılan Yurtseverlik Yasası (Patriot Act) ve Guantanamo McCarthyciliğin günümüzdeki görünüşüdür.

***

Pek çok ülkede devlet, kendini yurttaşlardan korumanın yolunu bu türden yöntemlerde buluyor. Biz de kendi uzak yakın tarihimizde yaşadık, biliyoruz.

“Darbe hukukunun” aydınlardan, işçi önderlerinden, militan gençlerden başlayarak dalga dalga on binlerce yurttaşı zindanlara doldurduğunu, işkenceden geçirdiğini, görüşlerini terk etmeye, arkadaşlarını ele vermeye zorladığını gördük.

Gördüklerimiz ve şimdi yaşadıklarımız korkularımızı tazeliyor.

O nedenle de öfkeli iktidarlardan çekiniyoruz. O nedenle “özel yetkili” mahkemelere karşı çıkıyoruz. Devlet ve “hukuk” karşısındaki genel kuşkumuz, katmerleniyor. “Özel yetkili” sözünden fena halde ürküyoruz.

***

McCarthy’nin komitesi de Amerikan tarihinde “özel yetkili” bir komiteydi çünkü.

“Hitler nasıl iktidara gelmişti” uyarısı, McCarthy hatırlatması iktidar yandaşlarının öfkelenmelerine, gazetelerinden sola, demokratlara veryansın etmelerine yol açıyor. Cesaretimize kaynak olarak direnmeyi öneren, teslim olmamaktan söz eden bir sosyalist bilim adamını, Einstein’ı örnek göstermemiz boşuna değildir. Einstein ve çok az olan benzerlerinden güç alırken, aynı zamanda tarihe bakıyor, sinip susmazsak eğer, karşı çıkışımıza kaynaklık edecek korkumuzu da çoğaltıyoruz.

Çünkü, Hitler, muhaliflerini bire kadar kırmış, Amerikan Karşıtı Faaliyetler Komitesi pek çok aydını dize getirmiş, arkadaşlarını ihbar etmek gibi onur kırıcı bir duruma mahkûm etmişti.

Haklıyız korkmakta.

Çünkü 12 Eylül faşizmi de on binlerce insanımızı kırımdan geçirirken, çok sayıda aydını da tıpkı onlar gibi dize getirmeyi başardı.

Abanın ve sopanın gücüyle “yola gelen” eski dostlarımız bugün “özel durumları” savunuyorlar. Genel gidişe gözlerini kapatarak “özel” durumların övgüsüne girişiyor, “özel” mahkemelerin varlığına, uygulamalarına övgüler düzüyorlar. İddiaları odur ki, şimdiki uygulamaları görmemek, demokrasinin geleceği açısından yararlıdır.

Öyle olmadığını biliyoruz, tarih öyle olmadığının tanığıdır.

***

Seçime az bir zaman kaldı. Baraj sınırının altında kalan siyasi partiler bu zorbalığı açığa çıkarmak için farklı yöntemler deniyorlar. Umarız başarırlar. Seçim sonuçları da, öyle görülüyor ki, dört partinin alacağı oylarla şekillenecek. Sonuç öyle ölçülecek.

Öyle ölçülmemelidir.

Türkiye’nin işi zordur.

Yakın gelecek, uzak geleceğin izlerini içinde taşımazsa McCarthycilik her zaman kazanır.

O nedenle sonuçları dört parti ile sınırlamayın, geleceğe de oy verin.