Kimine göre terörün bitmesi, daha fazla demokrasiyle ve bölgeye daha fazla yatırımla olacak.

Kimine göre, Kürt realitesi çok daha ayrıntılı biçimde tanınıp siyasi alanda daha fazla yer almaları sağlanarak çözülecek.

Kimine göre, teröre karşı ancak daha ağır askeri harekâtlar yapılması gerekiyor.

Bütün bunlar yıllardan beri konuşulan konular.

Sonuçta değişen fazla bir şey yok.

Terörün belinin kırıldığı, sona yaklaşıldığı söylenmeye başladığı zaman hemen yeni bir eylemle örgüt kendisini gösteriyor.

Bir yandan bombalar yakalanıyor. Bir yandan saldırılar devam ediyor. Şehit cenazeleri geliyor.

***

Her keresinde de elbette ya hükümet ya asker bir biçimde suçlanıyor. İhmaller ortaya atılıyor. İstihbarat sorgulanıyor.

Ordu yıllardan beri her yöntemle ve giderek daha fazla profesyonel yetişmiş personelle terör mücadelesini sürdürüyor. İhmaller, görev zaafı, istihbarat değerlendirme eksikliği gibi konular tartışılsa da çözümü etkileyecek şeyler değil.

Türkiye artık terörle mücadelede “şahin” politikası izlemiyor.

Bu nedenle de zaman zaman yapılan sınır ötesi harekâtlar veya izleme operasyonları dışında asker genel olarak savunmada.

Ama size her an bir tuzak hazırlayan, düzenli olmayan bir silahlı güce karşı 24 saat bütün bir sınır boyunca savunmada olmak o kadar basit değil.

***

Bir terör örgütüyle görüşmeler, pazarlıklar yapılması da, birtakım demokratik açılımlar öne sürülmesi de pek fazla sonuç getirmedi. Getirmeyeceğini de en başından söylemiştim. Çünkü önerilen hiçbir şey terör örgütünü fazla ilgilendirmiyor.

Kaldı ki, siyasi yapılar kurulduğunda da örgütün siyasi yapılanması diyerek herkes tek tek içeri atılıyor.

Bana göre Türkiye bunca yıldır hâlâ terörle nasıl mücadele edeceğine karar verebilmiş değil.

Ya da devlet, bu işi biraz askerin üzerine yıkarak biraz politik oyalamalarla, olabilecek en az zararla, durumu idare etmeyi tercih ediyor.