BAŞBAKAN, parti lideri olarak konuşurken “İzmir’de kafa kafaya gidiyoruz, bizim örgüt biraz daha çalışırsa orayı da kazanırız” demiş. Aradaki fark azalıyormuş.
Genellikle hep böyledir: Muhalefet seçim öncesi kampanyalarıyla ve olağanüstü bir çabayla yakın bir iktidar beklentisi yaratamamış, iktidar da nimet dağıtımı vaatlerini gerçekleştirilme olasılığını yakınlaşmış göstermeyi becermişse, oy oranları ister istemez bir ölçüde değişecek, marjinal oylar bir yerlere kayacaktır. Ama ölçü ve sonuçları, partilere ve seçim çevrelerine göre farklı oluyor. O bakımdan, Sayın Başbakan memnunluğunu, sevincini ve beklentilerini biraz daha hesaplı söylese kendi açısından iyi etmiş olur.
Çünkü, konu İzmir.

İzmir’in cumhuriyetçiliği oy tablolarındaki dalgalanmalara bağlı olarak yön değiştirecek türden değildir. Hatta, yön değiştirmek şöyle dursun, şimdiki yönde gidişini daha da güçlendirecek ve partiyi anamuhalefet olarak kalmaktan kurtarıp kısa erimde iktidar adaylığına yükseltecek bir tepki potansiyeli var İzmir’de. Yeter ki, halkı ıvır zıvırla meşgul edilmesin ve şimdikinden daha etkili olabilmesinin yolları tıkanmasın. Gerileyişin ilerleyişe, küçülmenin büyümeye, çözülüşün bütünleşmeye, dağılmanın toparlanmaya dönüşebileceği bir yer varsa, o da İzmir’dir.

Bunun bir hayalcilik, aşırı iyimserlik ve boş beklenti olduğu söylenebilir. Oysa eski deyimle bir “tebdil-i hava”, iklim değişikliği gereksinmesi söz konusudur. Daha da açık ifade etmek gerekiyorsa, anamuhalefet partisinin tam bu sırada, yani iktidarın CHP’de başarısızlık belirtilerinden söz etmeye başladığı bir dönemde beklenmedik bir olağanüstü kurultay kararı alarak bahar temizliğine geçerek mevcut kadrolarını canlandırması ve 9 Eylül’ü tersine çevirerek Ankara’yı partisel uyuşukluk işgalinden kurtarıp Cumhuriyeti şaha kaldırmasının tam zamanıdır.

Bu bir kelebek rüyası değil, insanca bir dilek, içtenlikli bir silkinme beklentisi, dostça bir uyarı ya da tam bir hayır duasıdır.