YAKLAŞIK olarak son yirmi-yirmi beş
yıllık dönemin deneyimleri ve gözlemleri
dünyadaki ekonomik gidişe ve politikalara
ikili bir dengenin ya da tahterevallinin
egemen olduğunu gösterir gibi. Bu dönem
ana çizgileriyle klasik demokrasili kapitalizm
ile Leninist yönetimli ekonomiler arasında
jargonlara boğulan ve ödülü dünya
egemenliği olan bir çeşit yarış sayılabilir.
Sistemler arasındaki yarışın sonucunu
galibiyet, yenilgi, tuş olma, göğüs farkıyla
geçiş, yahut birincilik ve beraberlik gibi sportif
terimlerle belirlemek yerine insanlık adına
ortaya çıkan tabloya bakılabilir. İnsanlık adına
tablonun anlamını tanımlamak gerekiyorsa
genel bilanço için ancak şu söylenebilir:
Sonuçta, gereksiz gerilimler, beyhude
silahlanışlar pahasına da olsa müthiş bir
teknolojik gelişme ve belki geçmişin kanlı
cihan harplerine dönüşmemiş olmasıyla
avunulabilecek bir devletler arası ilişkiler
dünyası doğmuştur.
Ama, yine açlığın, cahilliğin, göçlerin
perişan ettiği toplumlar.
Tek önemli kazanç, daha önceki Soğuk
Savaş döneminin sonuçlarına benzer
biçimde “dehşet dengesi”nden doğan kırılgan
bir dünya barışıdır.
Yeter mi bu?
Şükretmeye alışık toplumlar açısından
bakıldığında, elbet yetebilir.
Ama kabul edelim ki, toprağının altıyla
üstü, insanlarının mayası, geçmişin
zenginliği ve olasılıklarının çeşitliliği
düşünüldüğünde Türkiye Cumhuriyeti gibi bir
devletin bugünü ve geleceği için çok daha
hazırlıklı olması ve büyük atılımlara girişmek
ateşiyle sabırsızlanması beklenirdi. O zaman,
bu durgunluğun nedenleri üzerinde ciddiyetle
durmak gerekiyor demektir. Geçmişin
“muhteşem”liklerini seyretmekle yetinen ve
hatta bunu yaşam tarzına dönüştüren bir
toplumla bu günlerin yarışlarına katılmak, en
karanlık günlerinde bile İstiklal Harbi’ni yapıp
cumhuriyet mucizesini yaratmış bir ulusa asla
yakışmaz. Önümüzde 29 Ekim var. Kurban
günleriyle uzun sürmüş bir dinlencenin
rehavetini üzerimizden atıp asıl büyük ulusal
bayramın coşkusunu yaşamalıyız.