Büyükada’da bir balıkçı restoranı…

ABD’de yaşayan bir yabancı arkadaşımla, geçen akşam yemeğe gittik...

Bahçeye kalabalık bir grubun geleceği belli…

Bitişik düzen birleştirilerek büyük bir U’ya dönüştürülen masalar üzerine kocaman aile boyu Coca-Cola’lar ve meyve suları yerleştirilmiş…

Yıllardır müşterisi olduğumuz için ahbaplığımız olan restoran sahibi, bu kez bize içerde yer ayırdığını söyledi.

“Neden?” dedik.

“Bahçede gürültü yaparlar şimdi, rahatsız olursunuz. Onun için sizi içeriye alalım!” yanıtını verdi.

Gülerek “Hadi canım!” demekten kendimi alıkoyamadım: “Söyle bakalım kim geliyor bu akşam? İçki içmeyen müşterilerin mi? Durumdan vazife çıkartıp sen de onların yanında belli ki bize içki servisi yapmak istemiyorsun. Sorun aslında bu, değil mi?”

Hoşgörüsüzlük kural olduğunda

Muhatabım ilk önce itiraf etmeye yanaşmasa da sorun tastamam buydu.

“Bahçe müşterilerini” merak ettiğimiz için sonunda içeri girmeyi kabul ettik ve harika bir ada gecesinde, yemeğimizi “içeriye tıkılarak” yemiş olduk. Bahçe masalarını dolduran AKP’nin Adalar teşkilatı üyeleri pür telaş yemeklerini yiyip kalktıktan sonra, restoran sahibi gönlümüzü almak için yanımıza geldi. Yakın zamanlara dek İran’da yaşamış olan arkadaşım, “İran’daki gibi devrim muhafızlarıyla empoze edilmeyen bu uygulamanın içyüzünü” öğrenip, anlamak istedi. Restoran sahibi; “İçki içmeyenlere saygı!” yanıtını verdi. Bunun üzerine “Sorun ‘saygı’ ise” diye söze başladı arkadaşım; “Saygı çift yönlü olmalıdır. Siz onlara saygı gösterirken farklı yaşam tarzlarına onların da saygı göstermesi gerekmez mi?”

Ortam hafiften gerilirken hesabı verip çıktık.

Dönüş yolunda arkadaşım; geçmişte İran’dan Türkiye’ye her adım atışında hep derin nefes aldığını, yıllar yılı baş tacı ettiği bir “özgürlük havası” soluduğunu; İstanbul’da, hele de Büyükada gibi bir yerde böyle çok farklı bir rüzgârla ilk kez karşılaştığı için şaşırdığını anlattı.

Kendisine “incremental Islamism/gitgide dozu arttırılan İslamcılık” ve “mahalle baskısı” kavramlarını açtım.

Dostum “Bu akşam burada şunu açıkça gördüm ki” yanıtıyla karşılık verdi: “ABD’de izlediğim çok sayıda düşünce kuruluşunun panelinde bu konular zaman zaman gündeme gelse de, insan şartların doğrudan muhatabı olmadan, işin vahametini kavramıyor. Bu geceki olayı kolayına unutabileceğimi zannetmiyorum…”

Sıra ültimatomlara geldi

Arkadaşım İstanbul’a zaten bizzat uluslararası bir panel için gelmişti.

Panelin açılış konuşmasında, Kars’taki “İnsanlık Anıtı’nın yıkımı” gündeme geldiğinde; kulaklarına inanmakta zorlanmıştı.

Çok sayıda konuşmacı arkadan “internette sansür düzenlemelerinden” söz edince, dostumun hayreti büyümüştü. Önceki akşam nihayet buradan ayrılmadan önce katıldığı son yemekte masadaki gazetecilerden, Başbakan’ın mitinglerde; “CHP’ye oy verenleri ateistlikle suçladığını” duyunca hepten dumura uğradı!

Ve son yirmi yıldır tanıdığı, gelip gittiği ülkemizden tamamıyla şok… şok… şok… modunda ayrıldı.

Bunlar Türkiye’ye yıllardır belli aralıklarla gelen bir yabancının, bir hafta gibi çok kısa bir süre içinde yaşadığı “şok patlaması!”

Artık “kural halini alan” ve giderek siyasi şiddet dozu artan bu hoşgörüsüzlüklerin, bizim kendi üzerimizde yarattığı “şok etkisi” haliyle çok daha derin.

Say say bitmiyor. Tavan yapan hoşgörüsüzlük örneklerinden sonuncusuna Bülent Arınç’ın TÜSİAD Başkanı Boyner’e yaptığı ve her geçen gün dozu artan çıkışlarda tanık olmuyor muyuz?

TÜSİAD Başkanı -geniş kitlelerin!- “internet sansüründen” duyduğu kaygıları dile getiriyor ve “özel hayatımız üzerindeki baskılardan” yakınıyor…

Başbakan Yardımcısı’nın buna verdiği yanıt, baskı dozunu büsbütün katlamak ve TÜSİAD Başkanı’na seviyesiz, çirkin sataşmalarda bulunmak, kör kör parmağım gözüne aba altından sopa göstermek şeklinde oluyor!

TÜSİAD’ın başında bir kadın başkan görmekte zorlandığı aşikâr olan Arınç, dönem dönem gündeme gelen Boyner’le çatışmasında, ne Ümit Hanım’ın konsomatrisliğini bırakıyor, ne pornoculuğunu…

Hızını bununla da kesmeyen TC Başbakan Yardımcısı, en son TÜSİAD’ı “Ümit Boyner meselesinin” üzerine eğilmeye davet ediyor!

Boyner’e önceki gün bir kez daha verip veriştirdikten sonra, sözlerini; “TÜSİAD’ın geçmişteki itibar ve gücünün bugün ne kadar zayıfladığının farkındayım” diyerek bağlayan Arınç giderek ültimatom tonuna bürünen çağrısında; “TÜSİAD’cılar bu meselenin üzerine eğilmeli!” diyor.

Pes! Hakikaten bu artık bitmek bilmeyen bir kâbus halini aldı.

Ya da Ferhan Şensoy’un söylemiyle “Kâbustu gerçek oldu!”

Çok geç olmadan, bu “Şok... şok... şok… Türkiyesi”nden uyanmalıyız.

Bunu yapmanın tek yolu, hep birlikte oyumuzu kullanıp, gücümüzü göstermektir.