Ağaçlara ve çocukluğa dönüş

Yetişkinlerle çocuklar arasında gözle görülmez bir bağ vardır. Bu yetişkinlerin çocukluk yaşayarak yetişkin olmayı deneyimlemeleri, çocukların ise yetişkin olmaya dair sakinleşmeyen sabırsızlıklarıyla ilgilidir. Sanki bir ağaç ve dalları gibi. Çocuk henüz küçük bir ağaççık iken yani bir fidanken yetişkin dallanmış budaklanmış bir ağaç. Sanat bunun neresinde mi? Bu sorunun cevabını ancak çizerek deneyimleyerek bulabiliriz. Ağaç. ne kadar basit ve hepimizin çocukken en az on kez çizdiği bir bitki. Şimdi bir de yetişkin olarak kağıdı kalemi elinize alıp bir ağaç çizseniz ne çok ayrıntılar ve detaylar çıkacaktır değil mi? Çünkü bu vakte gelene kadar az yollar alınmadı. Bir ağacı tek başına bir kök olarak bırakacak kimse kalmamış olduğunu öngörüyorum. Ya da masumca elma dolu bir ağaç ve ona yaslanmış bir merdiven ve elinde elma sepeti, kusursuz elmaları toplayan bir kişi. 

Avusturyalı ressam Gustav Klimt’in ünlü Hayat Ağacı eserini bilmiyorsanız biraz bahsetmek isterim. Yan tarafta gördüğünüz bu eser 1909 yılında özel sipariş ile yapılmıştır. Gelin görün ki Klimt’in kendisi bile bu eseri betimlerken kendi içinde böylesi derin bir yolculuğa gideceğini bilmiyordur. Bir ağaç var eserde ilk baktığınızda öyle değil mi? Peki detaylı bakınca hislerin ve düşüncelerin yansımasıyla baktıkça gördüğünüz, gördükçe sorgulayıp anlamlandırmaya çalıştığınız, anladıkça daha çok empatik hissettiğiniz onlarca sembol... Daha fazla detaylarda kaybolmayıp genel amaca dönelim. Çok basit bir görev bu. Bir kalem, bir kâğıt alın. Kendi ağacınızı çizin. Dilerseniz binlerce detaylar ile derinleştirin. Dilerseniz de çocukluğunuzdan kalma bir elma ağacı çizmeyi tercih edin. Esas beklenti sizin ağaç çizmeyi en son çocuklukta bırakmadığınızı kendinize hatırlatmak. Son görev, ilk göreceğiniz ağaca sarılın ve size verdiği şefkati hissedin. Sevgiyle,