Mizah karaydı şimdi karanlık

Çocuklar ne zaman büyür? Ne olunca yaşlanırlar? Okuryazar olan ve büyüyen, büyümeyen tüm yaş gruplarıyla birlikte hem de birkaç kuşaktır en çok çocuklarca okunan bir büyük yazar öldüğü zaman o çocuklara ne olur?

Bazı sözler vardır, çok söylendiği için klişe gibi gelir bize ama aslında öyle değildir. “Büyüseniz de içinizdeki çocuğu kaybetmeyin” anlamındaki söz bunlardan biri. Ama zaten çocuk kalmanın kendiliğinden olamayacağı, bir çaba gerektireceği için bu söz anlamlı. Durduk yere çocuk kalamazsınız yani. Üstelik sizin kendi kendinize çabalamanız da yetmez. Sizin dışınızda katkılar gerekir. Hele Türkiye’de.

Türkiye’de bir hayli lüks bir uğraş, yaş alsanız da çocuk kalmanız meselesi. Yaş alamayan çocukların ülkesi aynı zamanda Türkiye çünkü. Normali, rutini nedir? Doğum yılı eskiyip yaş alsa da içindeki çocuğu korumaktan söz ediyoruz. Oysa Türkiye, kimliğindeki doğum yılını eskitemeden veda ettiği için hep aynı yaşta kalan çocuklarının bolluğuyla da farklı bir ülke. Çocuk ölülerimiz. Büyüse, yaş alsa bile çocuk kalmayı başarabilme sınavı için şans tanımadığımız çocuklarımızın ülkesi.

Ama tüm çocuklar büyümeden ölmüyor ve hayat devam ediyor. Öyle zor yani. Bizde çocuk yaşını geçip çocuk kalmaya çalışanların desteğe daha fazla ihtiyacı ortada. Destek ya da desteklere olan ihtiyaç. Bu desteğin ne kadar büyük ve önemli olduğunu, birkaç gün önce bir kayıpla aniden fark ettik. Birkaç kuşağın bir ömür okuduğu ve içindeki çocuğun yaşadığını onun satırlarında hissettiği bir büyük yazarı kaybettik. Çocuk kalmak aynı zamanda başka ülkelere göre daha da zor olsa bile aslında gülebilmek olduğuna göre kaybımız daha büyük. Çocuklara ve hep çocuk kalanlara yazılarını okuttu, güldürdü ve gitti Muzaffer İzgü gitti.

Buraya kadar Muzaffer İzgü’nün gidişinden çocuk aklım ve sonra da çocuk kalışımla hissettiklerimi yazdım. Ama bende bir başka Muzaffer İzgü daha var. Hapishanedeki Muzaffer İzgü’nün anlamı. “İçindeki çocuk” sözü klişe değilse insan sadece yaş alınca, büyüyünce değil, hapiste de çocuk kalmalı. Ben 26 Kasım 2015’te ilk kez Silivri Cezaevi’nde hapisliğe adım attım. Hapisliğimin 7. gününde, 03.12.2015 tarihinde Muzaffer İzgü’den mektup aldım. O, mektubuyla- ki şimdiki tutuklular mektup alamıyor- bana, “hapiste olsan da sen çocuksun” mesajını verdi. Onun el yazısıyla Can Dündar ve bana seslendiği mektubu okuyunca anlayacaksınız ne demek istediğimi:

Karanlık Anılar Duvarı

“Hep yüreğimizdesiniz.

İkinizin birlikte olduğu resmi kestim, çerçeveledim. Çalışma masamın ortasına koydum.

Akbaba’da Aziz Nesin ve ben öyküler yazardık. İkimizin de mizahı kara mizahtı. Ama şimdi Karanlık Mizah var.

Fotoğrafınız hep karşımda duracak. Siz oradan çıkıncaya dek.

Çıkacaksınız. Ve o zaman resmi evimdeki Karanlık Anılar Duvarı’na asacağım. O günler uzak değil.

Gözlerinizden öperim.

Saygıyla sevgiyle.”

(Alkışlar)

Bir çocuğa yazılabilen kısa, net ve sevgi dolu mektubunun sonuna telefon numarasını da yazmış. Bir çocuğa yazdığı o kadar ortada ki. Hani “bana ihtiyacınız olursa telefonum bu” demek istiyor. Hapishane filan fark etmez yani.

Peki, o zaman soruyu yineleyelim. Bir çocuk ne zaman büyür? Ne olunca yaşlanır? Sadece yazı okutarak onu güldüren büyük bir yazar veda ettiğinde o çucuğa ne olur? Çocuklara “başınız sağ olsun” denmez.

Çocuklar alkışlar. Muzaffer İzgü’yü alkışlayalım.

Maden işçileri için kol kola yürümüşlerdi

1990 yılında Zonguldak’ta maden işçilerinin direniş yürüyüşüne dayanışma için katılan, gazetemiz yazarlarlarından Ali Sirmen, Muzaffer İzgü, İlhan Selçuk, Şükran Soner, Prof. Dr. Gencay Şaylan, Uğur Mumcu ve gazetemiz muhabirlerinden Deniz Topaloğlu, Tayfun Gönüllü ve yine gazetemiz yazarı Işık Kansu bir arada..