Savcı Saygınlık İstiyorsa...

Şair Fazıl Hüsnü Dağlarca’nın sayısız unutulmaz şiiri vardır. ‘Savcıya’ şiiri de bunlardan biridir. 1974 yılıydı. “Artvin’e yeni bir savcı geldi” dediler. “Adı Ekrem Sezen’miş. Saz çalıyormuş. Ruhi Su gibi bir sesi varmış. Besteler yapıyormuş. Dağlarca’dan ‘Savcıya’ şiirini bestelemiş...”

“Beheey savcı düşündün mü? / Beni senden güçlü kılan?”

Savcının, sanatçılığının yanında cumhuriyet ilkelerine sıkı sıkıya bağlılığı da öne çıkıyordu. Yıllardır aklımdan çıkmaz; savcı bu şiiri neden seçmişti? İnsanın, kendini eleştirmesi güç ama onurlu bir yoldur. Hele o eleştiri, “Beheey!” seslenişi ile silkeliyorsa...

“Savcı nedir düşündün mü? / Dağları sorguçlu kılan? / Bıçakları uçlu kılan?”

Bu anlamlı şiir, özgün bir besteyle, gümbür gümbür bir sesle birleşince, insanın yüreğinde, beyninde şimşekler çaktırıyordu. Savcı Ekrem Sezen, Artvin’de görevi ve sanatçı kişiliğiyle el üstünde tutuluyordu. O yörede, Cumhuriyet Savcısı Ekrem Sezen adı bugün de yaşıyor. Bir savcı, saygınlık istiyorsa, “cumhuriyet savcısı” olması yeter. Eğer savcı, cumhuriyet savcılığına yan çizerse hem cumhuriyeti, hem saygınlığını, hem de mesleğini yitirir. Artık, onun orada oturmasının hiçbir anlamı yoktur. Dağlarca ne diyordu?

“Beheey savcı düşündün mü? / Alınları taçlı kılan?”

Bu şiir acaba kaç savcının ezberinde? Şiir, çerçeveletilip tüm savcılık odalarında asılsa, önemli bir adım atılmış sayılmaz mı?