Evi başına yıkılmıştı bir pazar sabahı minik delikanlının. Neyse ki babası da, annesi de biraz korku, biraz da ezik, sıyrıkla atlatmışlardı Van depremini.

Çadır kentte yaşama tutunup, çıkan karavana ile karınlarını doyuruyorlardı. Elektriğin geldiği dakikalarda kahve olarak kullanılan çadırdaki 37 ekran televizyondan gönül verdiği Beşiktaş’ın maçlarını izlemekten de geri kalmıyordu küçük Baran.

F.Bahçe derbisinin özetlerini seyrederken, sahaya atılan ‘atkı ve şapkaları’ gördü. Spiker Melih Şendil’in ağzından dökülen, “Beşiktaş taraftarı Van’daki kardeşlerimize gönderilmesi için boyunlarındaki atkı, başlarındaki şapka ve sırtlarındaki formaları çıkarıp sahayı çevreleyen çizginin kenarına gönderiyorlar. Ne güzel bir görüntü” ifadesini de duyunca, döndü babasına: “O atkıdan istiyorum, söz; hiç üşümeyeceğim...”

Öyle ya, Van depreminin üzerinden bir hafta geçmiş ama eşyaları yıkıntı altında kaldığı için kendisine verilen 3 beden büyük anorak ile idare etmek zorunda kalmıştı Baran kardeşimiz. Göl kenarından esen rüzgârı da ciğerlerine kadar yiyordu her sabah, kalkıp elini, yüzünü yıkamak için gittiği seyyar tuvalet yolunda.

O atkıya ihtiyacı vardı; hem de hiç kimsenin olmadığı kadar... Babası da kırmadı, ertesi gün boyu Beşiktaş Kulübü’nün organizasyonunda gelecek TIR’ın yolunu gözledi. Sonunda Siyah - Beyaz renkli, Kartal logolu TIR ulaşmıştı Van’a 1600 kilometreyi aşıp!

Doğal olarak izdiham yaşandı. Çünkü o insanlar için atkı, forma, şapka, salt giyecek anlamı taşımıyordu. Beşiktaş, Başkan Yıldırım Demirören’in eşi Revna Hanım’ın aracılığı ile Güneydoğu’ya yaptırılan okullar sayesinde ‘bölge’ insanının gönlünde taht kurmuştu. TIR’ın önünde mahşeri bir kalabalık vardı. Ama sözünde duracaktı Murat Kaptan.

Bir kere bile çıplak gözle izletemediği Beşiktaş’ının, ‘İnönü Stadı kokan’ bir ürününü oğluna götürecekti; ısrar etti, kaptı da atkıyı...

Yepyeniydi; belli ki maça giden İstanbullu bir ‘kardeş’i Kartal Yuvası’na girmiş, atkısını almış, üzerindeki garanti etiketini bile sökmeden sahaya atmıştı Van’a ulaştırılması için... Gözleri yaşardı, en batı, en doğuya değer veriyordu demek ki! Politikacıların yapamadığını bir Beşiktaşlı yapmış, eskisini, pırtılını değil, yenisini göndermişti, yüzünü bile görmediği Vanlı kardeşine; Murat Kaptan da koşa koşa çadır kente döndü...

Artık minik Baran’dan mutlusu yoktu; hele Sivasspor’u yenmezler mi o atkı boynundayken...

“Teşekkür ederim Beşiktaş” diye bağıra çağıra, zıplaya oynaya annesinin yanına koştu, soğuk çadırda sıcak duygularla uyudu. İlk kez ısınmıştı bu kış!

Buraya kadar her şey harika.

Beşiktaş taraftarı, gerçek bir insanlık dersi veriyor; İstanbul’dan Van’a kardeşlik köprüsü kuruyordu.

Ta ki, PFDK; yani Profesyonel Futbol Disiplin Kurulu, Beşiktaş’a, Fenerbahçe derbisinde sahaya ‘yabancı’ madde atıldığı için 20 bin TL para cezasını kesene kadar.

Kimse kusura bakmasın, bu kadar insanlıktan uzak bir ceza olamaz! Türkiye, ‘ayrışma’ noktasına yürürken, doğu ile batı arasına birileri sınırlar çizmeye çalışırken, neredeyse konu ‘esmer vatandaşlar, beyaz vatandaşlar’ noktasına getirilirken, TFF’nin verdiği bu ceza Beşiktaş’ın kurmak istediği gönül köprüsüne dinamit koymaktan başka bir şey değildir. Kabul; yönetmelikte “Sahaya yabancı madde atılırsa, şu kadar ceza verilir” diye bir madde var. Ama o atkı, yabancı değil tanıdık bir madde; gönlümüzden kopan bir dostluk eli! Nasıl bunun farkına varamadınız ey TFF gözlemci ve temsilcileri? Haydi diyelim ki, siz ‘işgüzarsınız’, insan ve toplum psikolojisinden de anlamıyorsunuz ve o raporu tuttunuz. Peki ülkedeki sosyal adaleti teslim ettiğimiz hukukçuların oluşturduğu PFDK nasıl keser o cezayı? Hem de en ağırından!

Peki en azından aklınıza da mı gelmedi, “Biz bu cezayı kestik ama gelen parayı kuruşuna dokunmadan Van’a gönderip jest yapalım” demek!

O paraya ihtiyacınız mı var?

Türkiye’nin en can acıtan cezasını kesmiştir PFDK!

Bu işi Almanya, Rusya, ABD, İngiltere veya ingiltere’de yapsanız kamuoyu baskısından bir daha o TFF binasına bile giremezsiniz ama dua edin burası Türkiye, insanlar karıştırıyorlar ‘günah ile sevabı’ birbirine...

Ve son söz minik Baran’a.

Paşalar gibi tak o atkıyı, kabart göğsünü ve dolaş!

Çünkü seni ısıtan o yünlü kumaşın bedeli, Türkiye’nin en köklü kulübü Beşiktaş tarafından ‘aslanlar gibi’ ödenmiştir!