Çarşamba gecesi İstanbul Kongre Sarayı’nda ‘Futbolun Süperleri’ ödül töreni vardı.
Futbol dünyasının tüm paydaşları bir araya gelmişti. Yok yoktu, hatta ‘Yılın Süper Teknik Direktörü’ seçilen Fatih Terim, “Futbol ailesi olarak sohbet etmek, hasret gidermek bence hepimizi birbirine daha yakınlaştırır, böyle geceler olmalı, hatta daha sık olmalı” diyerek memnuniyetini dile getirdi.
Galiba husumet rafa kalkmıştı. Ali Koç’la Mustafa Cengiz, Fikret Orman’la Yıldırım Demirören kol kolaydı. Bir gazeteci dostumuz, “Naif kişilikleriyle tanınan Ali Koç Fenerbahçe, Mustafa Cengiz de Galatasaray’ın başında olmasa buluşabilir miydi bu kalabalık” dedi. Haklıydı, Ali Koç, seçildiği ilk günden bu yana dostluk mesajları veriyor, keza Mustafa Cengiz de öyle. Ve yan yanaydılar...
UEFA’nın onursal Başkanı Lennart Johansson, Gullit, Desailly, Lucescu, Cocu, Mustafa Denizli, Bakan Mehmet Kasapoğlu, AKP milletvekili Alpay Özalan, 18 Süper Lig takımının yıldız oyuncuları, kırmızı halı, salon düzeni her şey harikaydı diyecekken, TFF Onursal Başkanı ve eski UEFA Asbaşkanı Şenes Erzik’in olmadığı ortaya çıktı. Gerçek bir skandaldı Erzik’in unutulması. Tam o sırada yabancı konuklardan biri ‘viski’ rica etmez mi! Garson kızardı, bozardı “şerbet, kola, ananas suyu” diyebildi. Niçin böyle bir karar alınmıştı derken, ‘Yılın Süper Orta Saha Oyuncusu’ anons edildi: Emre Belözoğlu - Medipol Başakşehir...
Türk futbolunun marka değerini yükseltmeyi hedefleyen ‘Sezonunun Süperleri’ yarışmasında 1 kırmızı, 11 sarı kart gören, en az 3 kez rakip ve hakeme hakaret ettiği TV görüntülerince saptanıp, olası cezası TFF tarafından sumen altı edilen Emre, beIN Sports ve TFF’nin organizasyonunda ‘Türk Futbolunun Süperi’ olarak sahnedeydi. Üstelik devamlılığı da yoktu sakatlığı yüzünden!
Tören birçok kişi için orada noktalandı. Çünkü Emre sadece fair play kriterlerini delik deşik etmemiş, doğru dürüst oynayamamıştı da geçen sezon. Demek ki, ‘hatırlı’ birilerini kıramadı, seçici kurul!

***

Neyse, yine törene, daha doğrusu törende konuşulan konulara dönersek...
Bir kulübümüzün yönetimi ağır biçimde eleştirildi futbol sohbetleri sırasında. Üstelik iddiayı ortaya atan kişi camianın en güvenilir 1-2 kişisinden biriydi. “Biri bana, dernekler masasına 10 bin lira gelir beyan edip 5 milyonluk tekneye nasıl binildiğinin, bir o kadar değerdeki villada nasıl oturulduğunun hesabını versin” dedi. Ortamdaki başka biri ise “Yöneticilerden biri kulübe 2 milyon harcama fatura etmiş, pes ki ne pes...” iddiasını ortaya attı. Birileri yerilirken alkışlananlar da vardı: “Mustafa (Cengiz) Bey, para konularında çok hassas... Keza Ali Koç, bankasını emanet ettiği Burhan Karaçam’a (Yapı Kredi), şimdi kulübün kasasını verdi, kaçağa asla göz yummazlar, bu modeller çoğalmazsa yakında mafyatik tipler kulüplere egemen olur. İşin içinden çıkamayız” uyarısında bulundu sözüne inandığımız bir futbol adamı... Gecenin konuklarından biri UEFA’nın onursal Başkanı Lennart Johansson olunca laf dönüp dolaşıp 27 Eylül’deki 2024 Avrupa Futbol Şampiyonası ev sahipliği seçimine geldi. Malum Türkiye aday, umarız bizi seçerler! Gruptakilerden biri, 2024 şansımızı değerlendirirken 2020’nin Buenos Aires’te nasıl kaybedildiğini, Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan’ın dönemin spor bakanınca (Suat Kılıç) nasıl yanlış bilgilendirildiğini anlattı. Hatta rivayete göre, dönemin bakanının olimpiyat komitesi üyelerince nasıl ‘azarlandığı’ da anımsandı futbol gecesinde. Peki Türkiye’nin EURO 2024 şansı var mıydı? Gecenin sorusunu yinelediğimizde ortak yanıt: ‘Hayır’ oldu. Aslında Mesut Özil krizi temmuz ayı sonunda rakibimiz Almanya önünde şansımızı yükseltmiş. Ancak bizim TFF o rüzgârı kullanamamış. Hatta o hafta Almanlar, “Siz kazandınız” diye Yıldırım Demirören’i tebrik ettiyse de ağustos ayında rüzgâr yine kuzeyden esmeye başlamış. Her ne kadar UEFA Başkanı Ceferin, Türkiye’nin yanında gibi dursa da Avrupa futbolunun sponsoru Adidas’ın Alman federasyonunun arkasında olması, sözleşmesini de 2026’ya uzatması kapalı zarfla yapılacak seçimin sonucunu şimdiden 9-7 ya da 10-6 gibi Almanya’dan yana tescil etmiş gibi duruyor. İnşallah biz yanılırız, rüzgâr yine Türkiye’ye döner.