Bir ağaç gördüm bahçemde.
Çırılçıplak.
Yaprakları savrulmuş sert rüzgârlarla.
Uçları kırılmış dallarının.
Gövdesi çatlamış soğuktan.
Yapayalnız.
Kış soğukları ağaçlara acımaz.
Öyle dururlar tek başlarına.
Kimse hatırlarını sormaz.
Umutları da kırılmış mıdır, bilemezsin.
Yeniden yapraklanır mı, bilemezsin.
Ağaç.
Tek başına.
Çırılçıplak.
Öylece durur.
Soğuk kış bahçesinde. Tek başına.

***

Ama dur, bir ses var orada.
Kökler “dayan” der gövdeye.
“Dayan, yıkılma” der.
Çatlamış gövde yer yer soyulmuş bedeniyle duyar bu sesi.
Yorgundur.
Çok yorgundur.
Kökler bırakmaz ama.
“Dayan” der gövdeye.
“Sonbaharda dökülen yaprakların vardı ya,”
“Onlar senin gücündür işte.”
“Onlar kalsiyumdur, magnezyumdur, candır, güçtür.”
“İşte onlar dökülerek bana geldi.”
Şimdi onları sana veriyorum” der kök.
“Seni sana veriyorum”, bilesin.
Kökler pes etmez.
Kökler özsuyu işler.
Kökler gövdeyi besler.
Yorgun gövde duyar bu sesi.
Hisseder yükselen özsuyu.
Canlanır gövde.
Güçlenir.
“Evet” der gövde köklere.
“Evet, duyuyorum.”
Ve gövde duyar.
Yeni bir kabuk sarar gövdeyi.
Çatlaklar kapanır yavaş yavaş.
Yavaş olur doğada her şey.
Ama mutlaka olur.
Gövde dallara seslenir.
“Toparlanın” der.
“Kırık uçları bırakın, canlanın, dirilin.”
Ve dallar canlanır. Yenilenir.
Dallar başlarını kaldırır.
Yeniden güneşe bakarlar.
Güneş bulutlardan sıyrılmıştır.
Yeniden ısıtır toprağı.
Yeniden ısıtır dalları.
Dallar tomurcuklanır.
Doğanın çevrimi başlar yeniden.

***

Kökler toprağın altındadır.
Onları kimsecikler göremez.
Tuhaftır insanoğlu.
Göremediğini yok sayar.
Oysa senin görmediğin kanunları vardır doğanın.
Ve onlar hiç durmadan çalışırlar.
Kökler hiç durmadan çalışır.
Gövde artık sapasağlamdır.
Dallar güçlüdür.
Güneşe yönelmiştir.
Güneş gururla ısıtır dünyayı.
Yapraklar yeniden fışkırır tomurcuklardan.
Ağaç bütün görkemiyle kollarını açar.
“Varım” der cihana.
“Varım, hep olacağım.
Buradayım, burada olacağım.”
Teslim olmadılar ve ölmediler. Gördüm.
Teslim olmayanlar ölmez. Bildim.
Gittim ağaca sarıldım.
Sarıldım ona.
Ve ağladım. Sevinçle.