Boşanıyorum, ne olur ikna olun

Sırtımızdaki yüklerle yol alıyor, hangi duraklarda sahiplendiğimizi bilemeden, geçiyor çoğumuzun yolculuğu. Elimiz kolumuz dolu. Bir ipe bağlanmış arkamızdan geliyor üstelik şıngır şıngır, kuralları olan başkalarının oyunu. Duymuyoruz yine de. Alışkanlık işte. Yürüyoruz. Ne zaman ki seyircisi kalabalıklaşıyor kararlarımızın, o zaman dank ediyor nasıl, niye, neden diye cevapları soruların. Bir bakıyorsunuz sandalyeler dolu. Koltuk kenarlarına bile oturmuş o çok düşünen insanlar. Pencereden görüyorsunuz, geliyor akrabalar. Koşun koşun önemli bir husus var. Geç mi kaldık. Uykumuz kaçtı. Ne diyor bunlar, kim bu konuşanlar diye, soruyor kadın. Oldukça haklı. Ama bakışların hepsi acıklı, manalı. Anlaşıldı herkes vazifeyi üstüne aldı.

Kadınlardan bahsediyorum. İkna etmeye çalışan kadınlardan. Kendi yaralarının üstünde gezinip, başka duyguları toparlamaya çalışan kadınlardan. Boşanmayı isteyip, içindekileri sahipsiz bırakıp, diğerlerinin hislerini kucaklamak zorunda kalan kadınlardan. Sebeplerinin geçerli sayılması için o tanıdıkların gözlerine bakmaya çalışan kadınlardan. Sahi biz neden başkalarının onayları altından çığlık atmıyoruz. Neden başkalarının duygularını çocuk gibi seviyor, başını okşuyoruz.

Kimsenin ajandasında yoktur sanırım ben şöyle bir evleneyim, bir gelinlik giyeyim, iki göbek atıp düğünde eğleneyim. Sonra bakarız duruma göre. Bu sene, bilemedin seneye bitiririz diye. Bir kasıt, özel bir durum söz konusu değilse, güle oynaya, neşeyle girilir bu işlere. Sana düğün konvoyunda eşlik edenler, takı töreninde iki kez öpenler, uzak ama o çok tatlı akrabalar ile fotoğraf çektirilirken hayat sıradan bir şekilde devam ediyordur. Her şey olması gerektiği gibi de gidiyordur. Pasta gelince bıçak kesmiyordur, ilerleyen saatlerde topuklu ayakkabılar da küçük parmakları eziyordur. Ama işte olmayınca olmuyordur. Gel de anlat.

Bunun için mi büyüttük biz seni, ah eller üzsün diye. E tamam daha mutlu olurum bundan sonra az bekle. Ah o nakışları nasıl itina ile işlemişti teyzen. E alırım onu ben tamam. Süslerim masalarımı, güzel olur ortam. Ah o baban seni el bebek gül bebek büyüttü. Yine büyütür, ben yine yaslarım başımı ona, hem de bu sefer tastamam. Peki ya biz ne diyeceğiz eşe dosta, ne oldu diyecekler bu kıza? Hastaymışım gibi konuşmayın, duygularınızı abartmayın. Hele bir de çocuk varsa, devam eder konuşma. Ona acıyarak bakmayın.

Saklanır bu durum sanki kötü bir şey yapılmış gibi. Sorular gelir, damat nerde görünmüyor ne zamandır diye. Ay o çok yoğun, yeni konuştuk, gelir üç beş güne. Şimdi ne olacak der bir yakının. Basittir cevabı, sıralar gidersin. Ben yine işime gideceğim. Yine çiçekleri seveceğim. Yaz gelince tatil yapacağım. Arkadaşlarımla buluşup eğleneceğim. Beklemezler normalleştirmeni, illa düşecek o yaşlar gani gani.

Kimsenin tercihi değildir sanırım mutlu giden bir evliliği bitirmek. Yürüyüp arkana bakmadan gitmek. Keşke sadece bir kişi ile bitirip kendi kapımızı kilitlesek. Düğününde halaya katıldığın herkese anlatmasan tek tek. İkna yorucu. İkna sıkıcı. Kendinden hep uzaklaştırıcı. Bir başkasının ana fikri, ana yurdu. İkna olmamalı boynunun borcu.

Annesinin göz yaşları. Ablasının telaşları. Babasının kaygıları, onlar, şunlar, bunlar derken insan unuttuğu kendisini bulur bir gün bir soru sorulduğunda. Biri gelir, “sen iyi misin” diye sorar. Şaşırırsın. Sanırım herkesin içinde en iyisi benim dersin. Seni soran bu soru için, karşındakine teşekkür edersin.

ZİHNİNİ AÇ

Kıymeti emeği ile doğru orantılı bir hediye isteseler, ne yapabileceğinizi hiç düşündünüz mü?

HAYATINI AÇ

Markette alışveriş yapan üniversite öğrencileri görüyor musunuz? Belki onların alışveriş sepetlerine katkıda bulunmak istersiniz, ne dersiniz?

SORU

Ücretten bağımsız soruyorum. Siz altın tozlu et yemek ister misiniz? Tadı nasıl acaba diye merak eder misiniz?