Abdal'ın, Yunus'un parçası

Babamın ardından bir şeyler söylemek, bir iki paragrafa sığdırmak duygularımı zor. Babamı sevdim, babama kızdım, babamla heyecanlandım, babamla duygulandım. Herhalde tek sözcükle babamla duygulanmayı, babamla insan olmayı öğrendim diyebilirim. O Âbdal’ın, Yunus’un bir parçasıydı, Anadoluya, Anadolu insanına, özellik kadınına sevgiyle baktı hep. Kara gözler çizdi kocaman umut dolu. Harran’ı içti bütün susuzluğunda. Fotoğrafında, resminde, yazdıklarında biraz acı, daha çok sevgi ve umut vardı, biraz da hasret vardı sanki. Şimdi hasret bize kaldı. Kara gözler bize kaldı. Çok özleyeceğim.